alles blijft
en ik wacht
tel de uren
in het bed dat wakker ligt
alles blijft
lieve nacht
witte pil
brengt me verder
graaft me dieper dieper in
als ik slaap
zul je zien
komt Andreas
met een stift
die de hele domme mensheid
overschrijft

Spinvis – Alles blijft, Andreas (luister!)

Ook Fish gaat dit jaar zijn staart weer eens flink roeren: het nieuwe album gaat ‘The Thirteenth Star’ heten, de nieuwe tour wordt ‘Clutching at Stars’ (drie keer raden welk 20-jarig album hier centraal zal staan) en Fish zal in het najaar ongetwijfeld weer te bewonderen zijn op de Nederlandsche podia.

Allereerst natuurlijk de beste wensen voor eenieder die dat nog wil horen op 10 januari. Ach, is het al weer zo lang geleden ? Jazekers. Een nieuw jaar betekende in mijn geval ook een nieuwe baan. Vandaar mijn ietwat langer dan geplande afwezigheid op het onderhavige logfront. Twee jaar vermaakte ik mij prima bij een prettige automatiseerder in Oostelbeers, doch er kwam een andere uitdaging op mijn pad. Shift of focus, zeg maar. Iets met Navision, iets met ziekenhuizen, da’s ongeveer wat ik nu doe. Ik zal u verder niet vermoeien.

Anders nog iets ? Ja ! Het Marillionweekend is nakend. Met de buitentemperatuur van tegenwoordig zou dat ook wel eens een treffende omschrijving kunnen zijn van de toestand waarin ik tijdens dat weekend op het strand zou kunnen liggen. Alhoewel het in de fikse Noordzeebries wel frisjes kan aanvoelen, moet ik er wel bijzeggen. Ik hou het vermoedelijk maar op het indoor zwemparadijs. De hele meuk is uitverkocht, wat betekent dat er zo’n 3000 Marillionliefhebbers van over werkelijk de hele aardkloot naar de middle of niks afreizen om drie dagen lang temidden van hun favoriete bandje te vertoeven. Het begint te kriebelen. De eerste schermutselingen over het mee te brengen weekendvertier zijn al geconstateerd. Het behelsde hier een kleine discussie over de frituurpan. Behoort namelijk niet tot de standaardinventaris van ‘cottage 952′. Da’s namelijk ons optrekje gedurende 3 dagen. Gelukkig zijn CenterParcen in de regel goed geoutilleerd als het gaat om het snackgebeuren, zodat we de thuisfrituur gewoon thuis kunnen laten. Nog 3 weken. We hebben er zin an.

Zo’n jaartje of 7 geleden werd ik gegrepen door Feel like flying, dat leuke eerste hitje van het Zeeuwse Racoon. I’ve got a rotor on my head, dat soort taal. Deed me denken aan dat gekke mannetje Karlsson, al had die overigens de rotor achter op zijn rug en niet op zijn bolle kop. Maar dat terzijde. Jarenlang dreef Racoon betrekkelijk anoniem in de Nederlandse popvijver, totdat vorig jaar Love You More ineens werd omarmd door br33zah-drinkende TMF-chicks van bedenkelijke leeftijd. Een nr. 1 hit, een goed verkopend 3e album en een dito lopende clubtour. Precies een jaar geleden voelde ik me nét iets te oud in een kolkend 013.

Wellicht hadden de Zeeuwen het zelf ook gevoeld. Zanger Bart is immers ook jonge vader en als je ineens publiek krijgt dat nauwelijks ouder is dan je eigen zoontje dan zet je dat wellicht aan het denken. En aldus was daar ineens een theatertour. En ik moet toegeven, de gemiddelde leeftijd van het maandagavond in het Bossche Theater aan de Parade aanwezige volk lag aanmerkelijk hoger dan destijds in Tilburg. De enige parallel was dat het ook uitverkocht was, dat dan weer wel.

Toch bleek het een gouden greep om met het toch vooral op de acoustische gitaar van Dennis Huige leunende repertoire de theatercoulissen op te zoeken. Met een aantal liedjes onaangepast, een aantal uitgekleed en weer aangekleed en een 4tal left-overs van de opnamesessies van Another Day leek Racoon in zijn natuurlijke habitat te zijn geland. De meerstemmige vocalen, het gesprankel van een van Neerlands boeiendste gitareurs (diezelfde Huige dus) en de extra toevoeging van toetsen maakten het een bijzonder aangename kijk- en luisteravond. Voeg daaraan toe dat het best aangenaam zitten is in het rode pluche wanneer je grieperige hoofd nog steeds potdicht zit. En dat je dan net boven de mengtafel zit en dus een perfect stereobeeld hebt dan is dat helemaal mooi. Hoogtepunten zijn er natuurlijk altijd: Blue Days !

Met een kop vol griep stond ik nog even op het punt om de Koningstheater-voorstelling ‘Ajuinen en Look’ van het gelijknamige duo te laten passeren, maar het feit dat ik er erg naar uitgekeken had maakte dat ik mijn matige fysieke gesteldheid voor deze ene avond bagatelliseerde en vol zin naar het Bossche toog. En ’t werd een avondje om niet snel te vergeten. Thomas van Luyn en Mike Boddé mogen dan vooral bekend zijn geworden met hun typetjes in Kopspijkers en de geweldige spin-off ‘ De Mike en Thomas Show’, de ware cabaretinsider kent ze natuurlijk al van begin jaren negentig.

Het ging over de ‘brille’ van André van Duin, over la Dance des oiseaux, over Michael Jackson, over confreres die elkaar op een idioot archaische manier de huid volschelden en over ‘Liever een kerk dan een moskee’ – de (her)kenner hoorde daarin een duidelijke verwijzing naar Van Kooten en De Bie. Kortom: een even prachtige als idiote combinatie van zaken. De afsluiter was een schitterend quatre mains pianostuk, een van de weinige rustpunten in een voortdenderende trein van absurdisme.

Lachen is overigens goed voor je grieperige luchtwegen, ben ik achter gekomen. Vandaag zit het weer potdicht, maar gisteren bracht ’t even lucht. Helaas staat er voor vanavond geen cabaret op het programma…