Na 2 jaar lang het 20-jarige jubileum van Misplaced Childhood te hebben uitgemolken (en terecht!) was het gisteravond in Zoetermeer dan echt gedaan. De laatste paukenslagen van White Feather waren dan ook écht de allerlaatste. Het boek kan dicht. Het is mooi geweest.

Fish’ allerlaatste optreden van de Return to Childhood tour lokte zo’n 800 mensen naar de bomvolle Boerderij dat daarmee stijf (en al na een week) uitverkocht was. Qua setlist stond ik als vanzelfsprekend op de automatische piloot, want het gespeelde materiaal tijdens deze tour was al twee jaar nagenoeg ongewijzigd. Tot mijn verrassing kwamen daar echter ineens lang niet gehoorde liedjes uit de PA. Lady let it lie, State of mind en A gentleman’s excuse me. Ieder die weet hoe het met de hoge noten van Fish is geteld fronst nu zijn wenkbrauwen. Een paar octaven lager dan normaal slaagde Fish echter met vlag en wimpel voor deze proeve van bekwaamheid.

Dat tijdens Misplaced de vocalen het begaven, ach, dat vergeef je ‘m wel. En dat ik ‘m in Market Square Heroes en Fugazi echt niet meer kon horen, ach dat zat er ook wel in. Het was immers een onvergetelijke avond. Op 4 minuutjes na duurde het feest 3 (drie!) uur. Zoals het een echt slotconcert betaamd werden er wat grappen uitgehaald door de roadies. Bordjes met scheerschuim die in diverse gezichten werden gedrukt, fopneuzen, duct-tape om de benen van de pianeur, enfin, de gebruikelijke meligheid om het einde van een toernee te vieren. Yatta mocht in een heus Donald Duck luchtgitaar komen spelen tijdens Incommunicado. Een kostelijke vertoning.

Faith Healer
Big Wedge
State of mind
Goldfish & clowns
Lady let it lie
Long cold day
A gentleman’s excuse me
Innocent party
Credo

Misplaced childhood

Incommunicado
Market Square Heroes
Fugazi

Naschrift: volgens Jan was ik ‘Goldfish & Clowns’ vergeten. Evenals de ‘indrukwekkende aankondiging van 10 minuten van fugazi’. En het feit dat ik Fish nog een handje kon schudden toen hij een spontaan rondje door de zaal maakte. Waarvoor dank, Jan !

Wilt u mij een plezier doen en even intunen op Fabchannel, vervolgens in het rechterlijstje even klikkerdeklikken naar Walter Trout and The Radicals en dan ook maar meteen even nummertje 10 instarten ? ‘The love that we once knew’ bedoel ik dus. Ja ? Mooi. Dank u.

Typisch geval van ‘waarom was ik hier niet bij, recentelijk in Paradiso ?’. Dit liedje bracht mij ooit tot Walter Trout, of eigenlijk andersom. Een godallemachtig schone tearjerker. Even een kleine attentie in het middenstuk, waar u samen met een sfeervol Paradiso mag mee-no-no-noën. En als u toch in de mood bent, even in de fastforward naar allerlaatste minuut van deze stream, waar Trout zeer geëmotioneerd afscheid neemt van Amsterdam. Prachtig.

2 uur en een kwartier luisteren naar dood, verderf, ellende en verdriet ? Het kan. Kees Torn bewees het gisteravond in het Koningstheater met zijn inspeelvoorstelling ‘Dood en verderf’. Een boeiende bloemlezing van zijn visie op het leven en het einde daarvan. De man met de wat stuntelende en wanorderlijke cabaretstijl timmert al jaren aan de weg, altijd in de luwte blijvend van de wat extravertere exponenten van de moderne cabaretschool. Met zijn onvermijdelijke Havanna & whiskey vertoont hij zijn woordkunsten alsof het ter plekke allemaal nog moet worden verzonnen. Wellicht is dat bij een inspeelvoorstelling ook vaak zo, doch de ongekunsteldheid is bijzonder vertederend.

Ik heb overigens nooit een cabaretvoorstelling zó indrukwekkend zien eindigen als deze. Na de laatste klanken van het afscheidslied dat hij voor het doodgeboren kindje Josefien schreef kon je een speld horen vallen. Rare gewaarwording wanneer je van huis gaat in de veronderstelling tot buikkrampen toe in de lach te worden geschoten. Maar des te imposanter.

En hopla, daar was weer eens een andere layout. Tijd voor wat nieuws, naar mijn bescheiden mening. De bezem erdoor en flink de wind eroverheen. ’t Mocht ook wel, na dik twee-en-een-half jaar. Neemt u het mij vooral niet kwalijk als er nog een boel is dat niet functioneert als vanouds. Geduld is een schone zaak.

In één beweging wordt het fotobestand opgeschoond, opgepixeld en ontartifact. Vooral de meuk van 2002 en 2003 was niet meer om aan te zien. Het kan nog even duren voordat alle fotopagina’s zijn aangepakt.

Na een draaibeurtje of 10 is het zo klaar als een klont. Hoera ! World Container komt in het ranglijstje van Tragically Hip-platen met stip in de top 3 binnen. Elf stuk voor stuk prachtige songs die de ene keer doen denken aan Jayhawks, soms aan Hoodoo Gurus en heel af en toe zelfs aan Green Day. In het nummer ‘Love (sic)’ zit zelfs een Interpol-slaggitaartje. Maar bovenal doet het denken aan The Hip. Want de vernieuwingen in de sound zijn subtiel en niet wereldschokkend. Het stramien is al 23 jaar hetzelfde: gitaarrock met een bluesy inslag, overgoten door het gepassioneerde karakteristieke stemgeluid van Gordon Downie. Dat er in de loop der jaren eens een banjospeler of een pianist aanschuift, ach dat is bijzaak. Het gaat, muzikaal gezien, toch om de – opgeteld – 16 snaren en 2 drumstokjes.

Het knoppengedraai van Bob Rock (de goede man die tevens The Cult en Metallica produceerde) maakt de sound van Word Container vetter dan normaal en dat smaakt zeker naar meer. Hoogtepuntjes ? Dat moet dan The Drop Off zijn. Of The Lonely End of the Rink. Samen met In View. En Yer not the Ocean. En Pretend. Anders nog iets ? Ach, weet u wat; doet u ze allemaal maar. Lekker !!!