Drie keer naar dezelfde cabaretvoorstelling, is dat leuk ? Nou, wanneer je dat uitsmeert over dik 2 jaar wél. Hybrishydrolisch is de 2e avondvullende (voor zover 5 kwartier een avond is) voorstelling van Alkemade en Bloemen en vanavond was de 3e x dat ik ‘m zag. Nog even kostelijk als de eerste keer, wat zeg ik: ’t was misschien wel de beste uitvoering. Niet zo verwonderlijk, omdat de heren de show natuurlijk van haver tot gort kennen. In een teleurstellend leeg Koningstheater speelden Leo en Roel zich door inmiddels bijzonder bekend materiaal. De dame bij de kapper (‘jaja, rustig an he ? op ’t gemakkie af he ?’), Merlijn en Hans, de Brixton wedstrijdstoel, de 8mm-film simulatie en natuurlijk de 2 undercover-agenten. Zeer amusant. Morgenavond is overigens echt de allerlaatste kans voor u om deze show te gaan bezien. U komt dan waarschijnlijk net als wij op de DVD terecht waarvoor (vermoed ik) vanavond opnamen werden gemaakt. Hopelijk is het morgen drukker. Dat gun ik ze namelijk van harte, deze toppers van het Vaderlandse cabaret.

Alkemade en Bloemen > Hybrishydrolisch, gezien in Koningstheater Den Bosch, 21 maart 2005

Ik heb nog wat in te halen op cabaretgebied. 2x Freek de Jonge in de Theatercompagnie in Amsterdam, 1x Guido Weijers in het Koningstheater en vanavond (voor de tweede keer binnen het jaar) Droog Brood met hun onnavolgbare ‘Scenes voor de mensen’.

Freek was zoals Freek altijd was: een fenomeen. Met name de voorstelling waarin hij een uitgerangeerde bluesmuzikant speelt die ergens in de Achterhoek op een camping bivakeert was van een zeldzaam niveau. Niet in de laatste plaats vanwege de inbreng van held Daniel Lohues (Skik) op gitaar en zang. Een unieke voorstelling in een unieke en bijzonder knappe reeks. De tweede show die ik bezocht was die met Theo Maassen als mislukte zoon en Freek als uitgerangeerd acteur. Met een gelaagdheid die niet na te vertellen is bleek ook dit 2e bezoek aan de hoofdstad zeer de moeite waard. ‘Meer toneel, minder cabaret’ is een slogan die Freek zeker siert.

Vorige week was het tijd om het verhuisde Koningstheater voor het eerst van binnen te gaan bezien. Weggejaagd uit de prachtige ruimte van het Koning Willem I college in Den Bosch vond het unieke theater een nieuw onderkomen in het voormalige theater Bis. En dat is zeker geen verslechtering. Het zicht op het podium is beter, de temperatuur aangenamer en de omgeving prettiger voor après-theateractiviteiten (binnenstad biedt immers meer uitdagingen dan een verlaten scholengemeenschap aan de rand van de stad). En als je dan ook nog eens Guido Weijers mag meemaken vanaf rij 0 dan kan je je geluk niet op. Een bijzonder aantrekkelijke voorstelling waar eigenlijk achteraf weinig zinnigs over te vertellen valt, behalve dan dat het prachtig was. In de zaal o.a. Theo Verbruggen, royalty-verslaggever en glamourreporter van Omroep Brabant. Mijn eega wordt nog even in het gebeuren betrokken maar haar vrees voor het de-lul-zijn (excusez mijn plasticiteit) bleek ongegrond. Halverwege de voorstelling blijkt Bernard overleden te zijn, iets dat Guido al vermoedde toen hij zag dat Theo opstond en de zaal verliet (red: u denkt waarschijnlijk, hoe weet die jongen dat ? Deze info heb ik niet van Guido zelf. Het staat op zijn website). Wij hoorden dat pas toen we thuis waren. Met in onze binnenzak een verrassinkje. Voor degenen die nog naar monheer Weijers willen gaan: hang uw jas vooral in de garderobe 🙂

En dan vanavond nogmaals Droog Brood. ‘Geert, je hebt van je huis een vulkaan gemaakt. Dat is wat je hebt gedaan’. Klinkt bekend ? Zoek op deze site maar eens op ‘Droog Brood’ en lees de recensie van begin dit jaar. De voorstelling was identiek qua inhoud en identiek van niveau. Tragi-absurd om het maar eens kek te zeggen. De Balletje-Balletje-dienst, waarbij een nogal tragisch figuur al colporterend zijn spelletjesdienst aanbiedt was wederom een van de hoogtepunten (carnavalmateriaal volgens Jan). En het stiekem-toch-een-kanariepietje-raadsel. Prachtig.

Freek de Jonge – De Vergrijzing (voorstellingen Hunnebedrock en De Sterfscene) – gezien in oktober en november in de Theatercompagnie in Amsterdam.

Guido Weijers – Myosotis – gezien op 1 december in het Koningstheater in Den Bosch

Droog Brood – Scenes voor de mensen – gezien op 10 december in het Koningstheater Den Bosch

“Geert, je hebt van je huis een vulkaan gemaakt”. Deze frase uitgesproken door een brandweercommandant zegt u waarschijnlijk niks, of u moet toevalligerwijs de voorstelling ‘Scenes voor de mensen’ van Theaterhervormingsgroep Droog Brood hebben gezien. Dit 2e avondvullende programma van Bas Hoeflaak en Peter van de Witte balanceert op het dunne koord tussen absurditeit en ontroering. Daarbij overigens ‘oldskool’ banaliteiten niet schuwend: met name de scenes waarin zwaaiend scrotum op nogal prominente wijze werd uitgebeeld en het stukje waarin een zwangere prinses Maxima in lichtelijk opgewonden staat haar prinsgemaal aanschouwde deden menig bezoeker een besmuikte ‘ooooh’-kreet slaken.

Het centrale thema van de voorstelling is de hulpeloosheid van de mens en dat wordt in overigens nergens te lange scenes op kostelijke wijze uitgebeeld. Gestoken in prachtig paarse pakken rijgen de heren de ene na de andere grap aaneen, zonder langdradig te worden. Hoogtepunten waren de Balletje-Balletje-dienst, waarbij een nogal tragisch figuur al colporterend zijn spelletjesdienst aanbiedt. Ook de conversatie tussen Henk Spaan (niet dé Henk Spaan) en Kees van Kooten (niet dé Kees van Kooten) was hilarisch. Wat Kees Driehuis, Paul Witteman en Wibi Soerijadi daarmee van doen hebben moet u zelf maar gaan bezien. Een aanrader.

Droog Brood – Scenes voor de mensen – gezien 25 maart Koningstheater Den Bosch

‘Staat’ is de titel van de nieuwe voorstelling van Jan Jaap van der Wal. Gisteren vond de 1e van de twee try-outs in het KoningsTheater plaats. Voor een sober decor van foto´s op posterformaat waar ik zo gauw Pierre van Hooijdonk met de UEFA-cup in zag, evenals Luke Skywalker en enkele schaars geklede dames op (ik denk) een catwalk, kwam er in anderhalf uur een karrenvracht onderwerpen voorbij waar je u tegen zegt. Dat alles als een soort van stand-up comedy, maar dan serieus. Snapt u ?

Schoppen tegen heilige huisjes, het dictatoriale van religie, Clarence Seedorf, de Modepolitie, de terugkeer van Jezus (‘dat baardje kan echt niet meer’); slechts een kleine greep uit het aanbod. Dat Jan Jaap vaak het etiket ‘oude ziel in een jong lijf’ opgeplakt krijgt is niet verwonderlijk, want de man weet een diepgang in zijn show te stoppen waar menig oudere vakbroeder jaloers op zou zijn. Over dromen, ambities en overtuigingen. Met een aantal ‘verrek’-momenten. In de zin van ‘verrek, daar zit wat in’. Van mythologie (Orpheus en Euridice) tot slapstick (de doedelzak): Jan Jaap deinst er niet voor terug. De poging tot het bespelen van die doedelzak is bijzonder vermakelijk en bij het op het podium slepen van een compressor hou je je hart vast. Het is goed afgelopen met de doedelzak, kan ik u verklappen. Gaat het zien. Erg goed.

Even terugkeren bij de voorstelling van Kommil Foo van afgelopen donderdag: binnenkort verschijnt een 3-cd-box met het-best-van live opgenomen met een heuse band. In januari volgt dan ook nog eens een dvd met de laatste 3 shows. Bravo !