Het duurt nog tot 26 april van het komende jaar. ´Marbles´. Het 13e studioalbum van Marillion. Een dubbelcd met (natuurlijk) de namen van degenen die ´m in de pre-order kochten en zo de campagne financierden. Vechtend tegen de bierkaai gaat de band nr. 13 immers zelf promoten. En dat gaat onder andere door middel van hele kekke t-shirts. Binnenkort te bewonderen via de webcam.

Airline-soaps zijn prachtig. Die over Schiphol bijvoorbeeld, of die andere waarvan ik de naam niet meer weet maar waarin die nichterige Jeremy altijd opdraaft (die van Russische origine). Maar de mooiste is die over Easyjet. Want daar kwam vanavond Marillion even in voor. Had op de website wel eens gelezen dat de heren rondom de kerstoptredens in Rotterdam eind 2001 waren onderschept door de filmploeg van onderhavige documentaire, maar ik had de aflevering nog nooit ergens gezien. Tot vanavond.

Geheel onverwacht zag ik aan de incheckbalie van (ik geloof) Liverpool Airport de kale kop van Kelly in beeld schuiven. Op de vraag ‘ken ik jullie niet ergens van?’ (gesteld door zo’n domme grondstewardess die in Easyjet’s geval nog dommer zijn dan dom) pakten Steve en Pete hun gitaartjes uit de koffers en zong H. even gezellig ’80 days’ mee. Amusant.

Marillion heeft weer iets. Na het halen van het Guinness Book of Records voor het opnemen en uitbrengen van de snelst geproduceerde muziek-DVD mag de fan zich nu ook gaan laven aan de originele masters van het album ‘Anoraknophobia’. De audio-sporen van alle tracks worden op cd beschikbaar gesteld aan degenen die daarvoor willen dokken. Want voor niks gaat de zon op. Ik heb nog even getwijfeld gezien het kostenplaatje, maar soit: geld moet rollen. Zo kan het gebeuren dat je voor net geen 100 euro’s in het gelukkige bezit bent van een negental cd’s die helemaal niks doen in je cd-speler. Slechts gewapend met pc en een multitrack-audiobewerkingspakketje valt er iets leuks mee te beleven. Je kan gewoon ‘voor de leuk’ een karaoke-versie van het album maken, die je in staat stelt om zonder het doorheen-gezing van Steve Hogarth eens vocaal lekker van leer te trekken onder de douche of in het bad. Of een unplugged-versie maken van Between you and me, zonder het gerampetamp van Mosley. Enfin, aan ideeën geen gebrek.

Ikzelf ga voor het Grote Geld. Nadat ik de smaak te pakken heb gekregen tijdens het melig remixen van Spinvis’ Voor ik vergeet (de eindresultaten zijn te bewonderen op mijn eigen Spinvis-dubbel-cd-bootleg), heb ik besloten om mee te gaan doen aan de ‘remix competition’ die Marillion er en passant aan heeft verbonden. Met een beetje creativiteit win ik gewoon een prijs met een van mijn mixen. Marillion looft namelijk per track een prijs van 500 pond uit voor de beste remix. Da’s snel terugverdiend. Bovendien worden de beste 9 remixen begin 2004 weer uitgebracht op cd. Zo is de cirkel rond. Over 2 jaar kun je dan de masters kopen van de 9 remixen 🙂

Eindelijk zijn ze gearriveerd. De dubbel-DVD en dubbel-cd van de 1.st European Fish Convention, gehouden in Enschede in juni 2002. 5.1 dolby geluidsmix, perfecte beeldkwaliteit en een uitstekende montage. Alleen jammer dat de stem van Fish te wensen over laat. Op de ouwe Marillion-nummers moet ie zich in allerlei bochten wringen om de hoge noten eruit te persen. En dat lukt niet altijd, zo nu en dan is het tot tegen het tenenkrommende aan. Ter plekke in de zaal is het me niet zo opgevallen, waarschijnlijk omdat ik zelf harder meezong dan Fish. Thuis op de bank met een glaasje cola merk je pas dat zijn stem de tand des tijds niet helemaal ongeschonden doorstaan heeft.

Ander puntje van kritiek is het zaalgeluid of eigenlijk het gebrek eraan. Muziekcentrum Enschede stond 2 dagen op zijn kop, maar op de registratie is dat vrijwel niet te horen (wel te zien). Schijnbaar is men vergeten een microfoontje op het publiek te richten.

Soit, het zijn 2 items die tezamen een schitterende herinnering vormen aan een uniek weekeinde !

Naschrift: hoe vaker je de cd draait, hoe beter die wordt. Ik stoor me steeds minder aan het net niet halen van de hoge noten!

Na het intieme vrijdagavondgebeuren was het zaterdag tijd voor een iets grootschaliger optreden van Fish. De tent in Maarheeze bleek uiteindelijk iets meer dan 5000 man te herbergen die kwamen kijken naar Patatje Metal (heel erg foute metal-covers van Nederpop-klassiekers als Annabel, De vlieger en Opzij), Beef (muzikaal verantwoord maar na 30 minuten al snel vervelende reggae) en Di-Rect (foute puberskaterockpop voor 13-jarige meiskes, één grote foute Green Day rip-off met foute poses, foute sprongetjes en foute… ja foute alles eigenlijk). De échte muziek van de avond werd verzorgd door Fish en Level42.

Het bleek een festival dat qua organisatie professioneel oogde en qua publiek een mengelmoes was van (veel) boerendorpsfeestpubliek, puisterende beugeldragende tienerdames (Di-Rect) en échte muziekliefhebbers. Die laatsten drongen zich en masse naar voren om Fish van iets dichterbij te beleven: dat lukte heel aardig. Ondanks het aan alle kanten rammelende geluid werd het een mooi uurtje met o.a. Credo, Lucky, Incommunicado & Market Square Heroes. Jammer alleen van Tiki4, dat een prachtige song is maar niet voor op een festival. Het onvermijdelijke Kayleigh kwam ook voorbij, wat bij een groot gedeelte van de tent een aha-erlebnis veroorzaakte.

Het gespring door de oudere jongeren bij o.a. Incommunicado en MSH liet de 3 voorste rijen meiskes (al urenlang hangend over de hekken om de puistjes van Di-Rect te kunnen uitknijpen vice versa) zeer angstig omkijken. En terecht. Fish ruled !

Dat het een latertje zou worden bleek toen we gingen hoofdrekenen. Ondanks het feit dat we dat niet meer zo accuraat kunnen kwamen we op een aanvangstijd van Level42 van 01.00 uur. Het werd zelfs kwart over 1. De tent was half leeg, maar ja, de meiskes moesten naar bed natuurlijk. Ondanks een hoop technisch malheur, waaronder een sax die het niet deed over de p.a. en een gitaart die wegviel gaf Level een fantastisch optreden. Hoogtepunten, net als in 013 een paar maanden geleden, It´s over en Kansas City Milkman. Afsluitertje en toegift was Mr. Pink. Heerlijk. Het was inmiddels half 3. Tikkeltje laat voor een festivaleinde, naar wij dachten. Maar het was de moeite waard. Schone toiletten, groot videoscherm halverwege de tent en een wachtrij aan de bar van 0 minuten. Het geluid was echt klote met een rietje, maar dat is te verwachten in een grote tent. Harlekyn is ons goed bevallen.