Ik ben nog nét geen 40 maar ik heb mijn eerste gouden jubileum in de pocket. Sinds gisteravond klokslag half negen staan er 50 streepjes achter mijn naam. Vijftig keer heb ik de heren op zien komen, hun ding zien doen en weer af zien gaan. In dik 20 jaar tijd heb ik zo’n 100 uur naar ze staan kijken. Soms links voor het podium, soms rechts voor het podium. Maar vaker nog gewoon midden ervoor. Soms op aanraakafstand, soms wat verder weg. Ik heb de mannen ongeveer 850 keer een liedje zien inzetten. Op vertrouwde locaties (Tivoli Utrecht, 8x), op niet voor de hand liggende locaties (Hanenhof Geleen, 1x) en op de beste locaties (Vredenburg Utrecht, 11x). Op wonderschone locaties (De Vereeniging Nijmegen, 1x) maar ook op verschrikkelijk lelijke lokaties (Ijsselhallen Zwolle, 1x). Op ver-weg locaties (Astoria Londen, 2x) en op best-wel-dichtbij locaties (Bospop, 2x). Mét zanger (49x) en zónder zanger (1x). Mét Jan (heel vaak) en zonder Jan (sporadisch). Mét eega (vroeger) en zonder eega (tegenwoordig). Met 3000 fans van over de hele aardkloot (Marillionweekend CenterParcs Port Zélande, 3x) of met voornamelijk Noordhollandse couleur locale (Heerhugowaard 1x). In de openlucht (2x) of indoor (48x). En zo kan ik nog wel even doorneuzelen…

Ik ben ondertussen gestopt met het rangschikken van al die optredens. Wordt ook een beetje lastig na 20 jaar, geef ik toe. Het is echt niet elke keer even geweldig en even magisch. Dat hoeft ook niet. Sterker nog het mág niet eens, want teveel krenten in de pap maakt ook een saaie bedoening. Af en toe zijn er van die waarlijk magische avonden waarop alles klopt en je even volslagen van de wereld bent. Zoals Vredenburg 1989 – het allereerste optreden met Steve Hogarth als zanger was ook tevens mijn eerste eerste échte Marillionconcert. Laat ik daar nu a) een illegale videopname van bezitten en b) daarvan één nummertje voor u te hebben geript!

Of het kerstconcert in (toevallig?) Vredenburg op 3 december 2005. Bijna drie uur pure magie. Drie volwassen heren die in polonaise over de ringen van de Utrechtse muziektempel paraderen. U kunt zich er geen beeld van vormen? Ik wel!

Aan de andere kant van het spectrum gebeurt het héél af en toe (als ik eerlijk ben slechts 1 x tot nu toe) dat een avondje Marillion uitmondt in een teleurstelling. Zwolle 2008 was er zo een. Gauw vergeten. Enfin, tussen die twee extremen zit dan een karrenvracht aan concerten die je het best kunt omschrijven als het gevoel dat je krijgt als je je favoriete spijkerbroek aantrekt. Je voelt je op je gemak; hij zit als gegoten. Niet te strak, niet te losjes, geen onverwachte naad die ergens tussenkruipt. Geen verrassingen, enkel heerlijke vertrouwdheid. Het is overigens niet één favoriete spijkerbroek, want de band heeft zich in die 20 jaren muzikaal gezien dermate prettig ontwikkeld dat de spreekwoordelijke kledingkast uitpuilt van de heerlijkst zittende spijkerbroeken! En allemaal nog in optima forma!

En nummertje 50 dan? Nou, dat was er een uit die categorie. Het was geen magie maar een heerlijk zittende jeans. De setlist leek misschien iets teveel op die van de concertreeks van november jongstleden, maar het is dan ook nog steeds de Happiness on the road tour. De prettige verrassing van Zoetermeer was echter Estonia. Ijzingwekkend goed. Oh, en de vastzittende e-snaar van Hogarth tijdens het intro van The Invisible Man 🙂 Ik krijg overigens bijzonder weinig tijd om van mijn gouden jubileum te genieten. Over 5 weken staat de teller al op 53. Marillionweekend 2009 staat immers voor de deur. Het is me toch wat 🙂

Oh ja, setlistje:

Dreamy Street
This Train Is My Life
The Other Half
The Man From The Planet Marzipan
Fantastic Place
Estonia
Out Of This World
Thunderfly
Mad
The Great Escape
Real Tears For Sale
Asylum Satellite #1
Neverland

The Invisible Man
Whatever Is Wrong With You

Happiness Is The Road

Dat de zon uit iemands achterste kon schijnen leek ons destijds nogal stug, maar Morrissey zong erover en dan moest het wel zo geweest zijn. De betovering van The Smiths culmineerde in die ene zomer in 1987, in een tentje in Anduze РZuid Frankrijk. Midden in de nacht luisterde ik op een brakke walkman en dito koptelefoon naar het gesprankel van Marr en Morrissey. Alleen al daarom val ik u om de paar weken lastig met een Smiths-sigaar uit de oude doos. Omdat het kan. Nee; omdat het mo̩t! Leve The Smiths.

De zendingsdrang van de relimaffia gaat zó ver dat ze ons analoog gaan spammen met een foldertje. ‘De evolutietheorie is ook maar een geloof’. Whoehahaha! Die folder gaat mij dus uitleggen hoe God – pak ‘m beet 6000 jaar geleden – fossielen heeft weten te goochelen die miljoenen jaren oud zijn? En dat ook nog eens even in minder dan een week, samen met niet alleen de aardkloot maar ook nog eens even het hele firmament daaromheen? ‘Zo, die is goed met dingen maken’, zou in dat geval mijn eerste gedachte zijn geweest. Maar – heel vreemd- de volgende 6000 jaar zwijgt de grote creator als het graf. Niet eens even tijd voor het oplossen van de mij een stuk minder gecompliceerd lijkende taken als het broeikaseffect, hongersnood, armoede of hypotheek- en andere crises. Hij keek zeker ook net even de andere kant op toen Dendermonde trilde op zijn grondvesten? Nee, hij zal volgens de gelovigen wél weer even de zondaar vergeven als die ooit berouw gaat tonen. Want daar is ie dan schijnbaar nog wel toe in staat. Pro-activiteit is helaas niet zo zijn ding.

Alle religie is ontstaan uit vrees voor het onbekende – of dat nu de dood was of natuurfenomenen waarvan men de oorsprong niet wist. Dat alles gevoed door onwetendheid. Een paar duizend jaar geleden heeft men bedacht dat het wel handig kon zijn om de onwetenden angst in te boezemen met een fantasie. Zogenaamd opgetekend in een boek met daarin verhalen die net zo geloofwaardig zijn als de eerste de beste Grimm-vertelling én die in de verste verte niet eens meer lijken op wat er ooit geschreven of gezegd is. Want dat bleek in de loop der geschiedenis toch allemaal niet zo handig uit te komen voor bijvoorbeeld de Katholieke kerk. ‘How convenient’, zo’n God met wie je kon dreigen op het moment dat je eigen machtspositie in het nauw leek te komen. Of die je kon loven op het moment dat een toevallige samenloop van omstandigheden leidde tot iets bijzonders.

Kennis is macht? Nee joh, het onthouden (of ontkennen) van kennis geeft macht. Wat sneu dat de bonte stoet aan dogma’s en doctrines die voor dat doel in het leven werden geroepen (lees verzonnen) inmiddels al lang en breed is ingehaald door de wetenschap. Bewijzen voor het bestaan van een almachtige? Nul. Niks. Noppes. Al duizenden jaren niet. En dan heel hard schreeuwen dat de evolutietheorie ook maar een verzinsel is waar je in kan geloven of niet. De onweerlegbare wetenschappelijke onderbouwing van die theorie – stapel alle bewijzen op elkaar en je zou waarschijnlijk bij die zogenaamde god tot op zijn wolk kunnen klimmen – wordt weggewoven. Hele volken slaan elkaar de hersens in, en allemaal uit naam van hem. Betekent Allah niet immers God in het Arabisch? Nou dan. Eigenlijk moet ik niet zeuren, want al die relifanaten hebben een zelfdestructief systeem geschapen dat hopelijk ooit leidt tot het verdwijnen van elke vorm van de dwaasheid die godsdienst heet. Het is alleen zo jammer dat degenen die wereldwijd aan de touwtjes trekken zich nog steeds laten leiden door deze dogma’s en doctrines. Nederland niet uitgezonderd….

Oh ja; als god de schepper zou zijn geweest… wie heeft de schepper dan geschapen?

Roll on Richard Dawkins hier en hier.

Mijn volstrekt onbekende mp3-spelert met de indrukwekkende naam ‘XCLEF HD-800’ heeft het na viereneenhalf jaar trouwe dienst nu ongeveer wel begeven. 20 gigabyte (dat was in 2004 een haast niet vol te krijgen hoeveelheid ruimte, al dacht ik daar in 2005 al weer anders over) aan muziek zwijgt in alle toonaarden. De accu laadt niet meer op, de connectors zijn vergammeld, de afstandsbediening (dat dan weer wel) doet het de halve tijd niet meer en zo kan ik nog wel 5 minuten doorgaan met het opsommen van de makkes van dit prachtig spul draagbare elektronica. Ik moet zeggen dat ik al bijna een jaar aan het uitzien was naar vervanging. Nee, geen iPod! Mijn eega is in bezit van zowel een Nano als een Shuffle. Alleen al dat afzichtelijke iTunes is al reden genoeg om niet te vallen voor de verlokkingen van Apple. En bijna 400 euri ophoesten voor een iPhone die niet kan bellen vind ik persoonlijk een tikkeltje too much. Nee, ik had mijn pijlen gericht op de Zune van Microsoft. Eén klein minpuntje in dit verhaal: Zunes zijn niet te koop in Europa. Maar u kent het verhaal van Mozes, de berg en Ebay? Precies. Met die ludieke dollarkoers van tegenwoordig is het ook nog eens een lust voor de portemonnee om te gaan winkelen aan de andere kant van de oceaan. ‘Ik leef in een roes, het licht doet pijn’ zingt Roosbeef mij toe via de fonkelnieuwe Zune 120. Hondertwintig gigabyte ligt smachtend te wachten om te worden ingenomen door mijn overigens bij lange na niet volledig gedigitaliseerde ceedeecollectie. Na wat gesynchroniseer van links naar rechts en voor naar achter zit ik nu op éénderde. Gelukkig kan er ook video op…

A propos Roosbeef: de cd van Roos Rebergen ging erin als koek. Zune lust er wel pap van. Vandaag gekocht, geript en van gesmuld. Wat een prachtig plaatje heeft dit meiske uit Duiven afgeleverd. Een voorzichtige parallel met Spinvis is te trekken – ook Roos bedient zich van op het eerste gehoor absurd aanhorende volzinnen die bij nader inzinken een prachtige dubbele bodem herbergen. ‘Ze Willen Wel Je Hond Aaien, Maar Niet Met Je Praten’, zo heet de debuutplaat. Gaat dat horen. En wel hierboven. Maar hieronder mag ook. Een voor Omroep Gelderland gemaakt portret van Roos en haar familie en hun uit de klauwen gelopen antikraakwonen in een voor de sloop genomineerde boerderij.

‘De boerderij krijgt een spuitje… zonder verdoving’

Het vernuftige uitklapbare reageerschermdingetje is kaduuk is niet meer. Iets met WordPress 2.7 of zo. Klikte u op ‘reageer’ en d’r beurde himmel niks. Wordt aan gewerkt, een dezer dagen. Tot die tijd valt er even weinig te reageren. Have mercy..

Enfin. weg met die ajax-uitklapdingen. Sowieso een foute naam voor iets dat vroeger gewoon nog javascript heette en in het licht van de huidige ontwikkelingen bij mijn lieftallige club uit Rotterdam-Zuid al helemaal niet kies. Oh ja: u mag weer.