Van ach en wee. Zo zit je jezelf er twee jaar op te verheugen, zo is het weer voorbij. Het vijfde Marillionweekend in CenterParcs Port Zélande is afgetikt. Tegen de drieduizend aardbewoners reisden met zijn allen honderdduizenden kilometers om uiteindelijk op een handjevol hectare aan de Kabbelaarsbank te belanden. Met een eigen busdienst vanaf Rotterdam airport en Amsterdam Schiphol werden Singaporezen, Gibralters, Egyptenaren, Iraniërs, Libiërs, Russen, Venezuelanen, Amerikanen, Hongaren, Belgen, Fransen, Tsjechen, Canadezen, Italianen, Spanjaarden, Portugezen, Zuid Afrikanen, Duitsers en Japanners aangevoerd. En nog een dozijn andere nationaliteiten. Nederlanders natuurlijk. En Engelsen. Véél Engelsen. ’t Blijft immers een Engelse band, laten we wel wezen. Ook via de Kanaaltunnel doken ze op ten zuiden van Ouddorp. Beleefde, hoffelijke Engelsen. Engelsen met veel luchtgitaren, met onzichtbare drumstellen, met opblaasbare papegaaien. Opblaasbare slangen. Opblaasbare van-alles-en-nog-wat. Het criterium luidde vermoedelijk ‘als er maar in geblazen kon worden’.

Kortom, het was een bonte stoet aan wereldburgers die zijn intrek nam in de honderden huisjes en appartementjes aan de oevers van het Grevelingenmeer. G̩̩n pottekijkers natuurlijk, want het hele park was exclusief aan ons voorbehouden. Op het parkeerterrein was een enorme concerttent opgericht, in afmetingen nog wat groter dan twee jaar geleden. Op verzoek van een klein Рvermoedelijk langzaam op leeftijd gerakend Рcontingent fans was er ditmaal ook een tribune. Ook leuk voor de koters; het aandeel kleine(re) kinderen neemt immers elke keer toe.

De vrijdagavond Рen eigenlijk het hele weekend Рstond in het teken van de 20e verjaardag van Steve Hogarth als zanger van de band. Seasons End was het eerste wapenfeit van Marillion-na-Fish en voor deze gelegenheid werd het album integraal opgevoerd. Aangevuld met b-kantjes en wat nieuw spul van Happiness Is The Road (de 15e en vooralsnog laatste boreling) werd het een fantastische trip down memory lane. De lichtshow was oogstrelend en voor tentbegrippen was het geluid redelijk te pruimen. Maar dat deed er overigens niet zoveel toe: genieten van hoe het nu ̩cht klonk doen we wel als de dvd uitkomt. Dat laatste kan overigens nog zomaar 2 jaar duren want de dubbeldeeveedee van Weekend2007 lag vers van de pers in de merchandisewinkel op Port Z̩lande. Resum̩ Overflakkee; wat leverde de vrijdagavond ons concreet op:

The King of Sunset Town
Easter
The Uninvited Guest
Seasons End
Holloway Girl
Berlin
After Me
Hooks in You
The Space

The Release
The Bell In The Sea

The Man From The Planet Marzipan
Essence
Asylum Satellite #1

Whatever Is Wrong With You
Happiness Is The Road

In tegenstelling tot eerdere edities had de band ons in het ongewisse gelaten omtrent de verdere invulling van het programma. De zaterdagavond werd dan ook een bijzonder verrassende tocht langs alle afzonderlijke jaren dat H in de band zit. Terugtellend tot 1989 werden nummers gespeeld die in dat speficieke jaar het levenslicht hadden gezien. Aangevuld met de wetenschap dat het ook nog eens ging om ‘raritities’ (nummers die zelden tot nooit live worden gespeeld) leverde dat een bont pallet aan wonderschone liedjes op. En daarmee ook nog eens een hele lange setlist. Wat dacht u hiervan:

2008: This Train Is My Life
2007: Somewhere Else
2006: Real Tears For Sale
2005: A State of Mind
2004: The Damage
2003: Genie
2002: Drilling Holes
2001: When I Meet God
2000: Map of The World
1999: Cathedral Wall
1998: A Legacy
1997: Estonia
1996: An Accidental Man
1995: Out of This World
1994: Hard as Love
1993: Alone Again In The Lap of Luxury
1992: No One Can
1991: The Party
1990: Cover My Eyes

Dan denk je dat je toch een heel aardig eind bent (1989 was op vrijdag al aan de beurt geweest, dus die viel af) en dan blijken de heren toch nog nét iets verder te kunnen terugtellen:

1987: Slainte Mhath
1981: Garden Party

‘The place went bonkers’. Kent u die uitdrukking? Nou wij wel. Gekkenhuis dames en heren. Sommige leden binnen ons gezelschap hadden – ondanks de twee smakelijke verrassingen aan het eind – wat moeite met deze toch ietwat onconventionele verzameling liedjes, maar – ach – die stonden ook te mokken toen de band twee jaar geleden Toxic van Britney Spears coverde. En raad eens over welke nummer nu nóg wordt gesproken? I rest my case 🙂 Ik was bijzonder verheugd met Alone Again In The Lap Of Luxury, A State Of Mind en When I Meet God. Het open doekje dat Steve Rothery na afloop ten deel viel was adembenemend. Het beleefde hoofdknikje is inmiddels zo ongeveer zijn handelsmerk geworden. Ik mag dan wel atheist zijn, maar als ik er dan tóch een moet aanwijzen dan sluit ik me aan bij de heersende mening van het overgrote deel van de Marillion-familie: Rothery is God.

Wat is er dan leuker dan de laatste avond vullen met juist de kórtste setlist ooit? Marillion heeft dan weliswaar met veel moeite het stempel ‘symfonische rock’ weten te vervagen – aan de lengte van veel tracks zou je denken dat ze zijn blijven steken in de jaren 70. Ocean Cloud is in deze een leuk voorbeeld. Tikt toch pas aan na minimaal 17 minuten. Of This Strange Engine, komt ook in die buurt. En dan heb je nog The Invisible Man, Neverland, dat soort werk. Ook niet binnen 11 minuten klaar. Gooi al die meesterwerkjes in een hoge hoed, rammel daar even mee, keer hem om en hopla, daar heb je dan die kortste setlist aller tijden (voor Marillionbegrippen dan).
Het werd overigens nog even spannend voordat de eerste noten hiervan ten gehore werden gebracht. Lucy Jordache, manager-van-alles van de band en tevens mevrouw de drummert kwam rond showtime het podium op met het onheilspellende verzoek of Rich Harding (zanger van een Marillion cover band en als fan aanwezig in de menigte) zich asap wilde melden aan de zijkant van het podium. Het bleek dat H zich niet helemaal 100% voelde en stond te kotsen in de kleedkamer. Of het nu ‘dodgy food’ was of een fout gevallen alcoholische versnapering ter ere van het afscheid van staff member Erik Nielsen – we zullen het wel nooit weten. Feit is dat het er dus even slecht uit zag. Stel je voor zeg, dat je op de afsluitende avond van een marillionweekend zou moeten gaan staan kijken naar de frontman van een coverband…

Afijn, het werd een verhaal van medicijnen, professionaliteit, doorzettingsvermogen en een flesje water en aldus verscheen H na 20 minuten bleekjes ten tonele om dan toch maar af te trappen. Pete hield ‘m trouwens goed in de smiezen tijdens het begin van het optreden. Tijdens de minutenlange orkaan van geluid aan het eind van de set brak er toch iets in ‘m en kon hij zijn emoties niet meer de baas. Ongetwijfeld ook ingegevens door zijn fysieke inspanningen. Hulde, hulde, hulde. Nou ,daar komt ie dan die kortste setlist (niet te snel scrollen anders bent u ‘m al kwijt voordat u ‘m had):

A Few Words For The Dead
This Town / The Rakes Progress / 100 Nights
This Is The 21 Century
Ocean Cloud
If My Heart Were a Ball It Would Roll Uphill
Interior Lulu
Kayleigh / Lavender / Heart Of Lothian

The Invisible Man

This Strange Engine

Neverland

We wildwaterbaanden ons een weg door ’t Aquamundo, we aten een hapje in Renesse, we zetten Marcel op de foto met H, we concludeerden dat Lucy’s Rock Disco méér ballen had dan de twee volgende draaibeurten van monheer de DJ, we dronken een drankje en hapten een hapje. We bruinden ons gelaat en trapten een balletje weg. We kregen de slappelach in het ‘Marillionmuseum’. We keken naar de hilarische finale van de Marillion quiz, waarbij het beste team van fans het mocht opnemen tegen de band. En we aaiden Smarts.

We hadden het goed. En oh wat was ze mooi he Jan? 😉

Een kleine impressie. Excusez voor de matige geluidskwaliteit – en voor mijn gezang 🙂

Meer fotookes alhier.

‘En hoe was jouw weekend?’ vragen ze me morgen waarschijnlijk als ik me weer op kantoor vertoon. ‘Nog iets leuks gedaan?’. ‘Ach….’