Tja, soms ben je bezig met een berichtje over een gebeurtenis en die wordt dan achterhaald door een nieuwere gebeurtenis. Met als resultaat dat het eerste berichtje blijft hangen in de status ‘klad’. Zo ook mijn beschrijving van Spinvis in het Koningstheater, eind maart van dit jaar. Twee dagen daarna dompelde ik mij in het Marillionweekend, dus bleef de recensie van ‘Spinvis op zijn eentje’ ergens in het luchtledige hangen. Maar niet getreurd: hier is ie alsnog!

Mijn dochter werd gisteren twee maanden geleden zeven. Spinvis dus ook. Mijn ontdekking van dit fenomeen vond ongeveer gelijktijdig plaats met de geboorte van Isa. Maart 2002 bracht naast hydrofiele luiers, navelklemmen, speentjes en tummytubs namelijk ook ‘Smalfilm’. Absurde tekstfragmenten over een aanstekelijke verzameling akkoorden. Gezongen door een ietwat monotone stem van een man die meer reciteerde dan zong. Het beluisteren van het plak- en knipwerk van het album ‘Spinvis’ deed me tegelijk afvragen hoe deze zolderkamerkunstenaar geniale einzelgänger dit in godesnaam naar een podium zou kunnen brengen.

Wel, die vraag bleek al snel beantwoord. Met grote regelmaat zag ik Spinvis live. Waar veel artiesten meester zijn in het tot in perfectionisme uitvoeren van steeds hetzelfde kunstje liet Erik de Jong zien dat hij een meester is in het verherarrangeren van zijn eigen werk, daarbij het experiment niet schuwend. Geen uitvoering was hetzelfde. Tour na tour tovert hij vertrouwde liedjes om tot volledig nieuw aanhorend materiaal. ‘Een nagemaakte gek’ bijvoorbeeld. De oorspronkelijke versie lijkt nauwelijks meer op de tweemetersessie-variant van 2008.

Een avondje Spinvis is wellicht het meest interessante dat Nederland op concertvlak te bieden heeft.Vaak met een vast clubje muzikanten maar soms ook gewoon helemaal alleen. Zoals gisteren eind maart in het Koningstheater. Nu ben ik fan van alles wat De Jong doet, dus het vooruitzicht om anderhalf uur naar niet de meest begenadigde zanger te luisteren maakte me op voorhand niet ongerust. Een ander zou wellicht verveling vrezen. Ik niet. Al stond ie anderhalf uur uit zijn neus te eten, het zou ongetwijfeld de moeite waard zijn geweest.

Spinvis begeleidde zichzelf deze keer met behulp van de laatste technische foefjes. Spoor voor spoor bouwen aan het basisritme met wat maar voorhanden was (zoals bubbeltjesplastic), om daar dan als laatste zang en gitaar overheen te spelen. Ik hou wel van een bont gezelschap op het podium, en ondanks het solokarakter van ‘Spinvis op zijn eentje’ was het precies dát wat deze show zo uniek maakt. Een vernuftige combo van sequencers, videoloopapparatuur en manshoge beeldschermen zorgde er namelijk voor dat De Jong ook nog eens door veel van zijn vaste begeleiders werd omringd. Jeroen Kleijn op drums, Hans Dagelet op trompet, ze kwamen in allerlei hoedanigheden langs. Op een gegeven moment werden we getrakteerd op 3 x Saartje. Met 3 x heur cello. Het was wonderschoon. Spinvis staat op eenzame hoogte. Nog steeds.