Ik kan het blijven herhalen, maar Erik de Jong is een genie. Gesneden uit het zuiverste muzikale hout. Spinvis speelde eergisteren in een niet al te vol 013 de sterren van de hemel. Toepasselijk, gezien het motto ‘Op een avond in het heelal’ waaronder deze avond plaatsvond. Setlist-gewijs vrijwel identiek aan het optreden in de Tilburgse Schouwburg eerder dit jaar, met dien verstande dat Hans Dagelet vanavond waarschijnlijk op de kids van Tatum moest passen. Geen toeter dus. Gelukkig was Jan van Eerd er gewoon bij, nadat verontrustende berichten op spinvis.be het vermoeden hadden doen ontstaan dat hij geen deel meer uitmaakte van de band. Maar hoera, hij vibrafoneerde zich weer een heerlijke slag in de rondte.

Verrassingen? Whoehaha! Spinvis equals surprises, zou een Engelsman uitschreeuwen. Neem nou de laatste incarnatie van ‘Een Nagemaakte Gek’. Werkelijk fenomenaal. Of Aan de oevers van de tijd. In oorspronkelijk arrangement al een meesterwerk, maar op een of andere manier blijft het nummer als een huis overeind wanneer Erik de Jong het een ander jasje aantrekt. Vakmanschap is meesterschap, naar wij dachten. Vergeef me het overdadig gebruik van superlatieven, maar ik heb al een jaar of vijf een enorme zwak voor die man. Het maakt echt geen zak uit wat hij voortbrengt, ik vind het allemaal even mooi. Zoek op YouTube maar eens naar Holleeder. Zomaar een tussendoortje dat hij schijnbaar achteloos uit zijn mouw schudt.

Hoogtepunten? Ach, het was twee uur lang hoogtepunten. Een spontane extragratis versie van Voor ik vergeet – niet op de setlist maar gezien het enthousiasme van 013 toch afgedwongen – maakte de avond helemaal af. Of wat dachten we van de vocalen van Saartje tijdens Oevers? Niet alleen haar strijkstok tovert kippenvel op mijn armen!

Tegenvallers? Ja, het achterlijke plebs achter ons dat een nekschot verdiende omdat ze het presteerden om boven het toch al behoorlijke volume uit te kunnen schreeuwen. Eerst twintig euro neerleggen om vervolgens de laatste mode te bespreken terwijl je om de haverklap elkaars spreekspuug van de vangen veegt omdat je elkaar anders werkelijk niet verstaat. Stomme wijven (excusez mes mots, maar ik kan daar behoorlijk slecht tegen zoals u wellicht al had bevroed). Kunnen de moraalridders van het huidige kabinet dáár niet eens iets aan doen? Ik pleit voor een soort incognito muziekpolitie, die mensen die teveel en te hard ouwehoeren op hardhandige wijze de (in dit geval Tilburgse) stoep opjorist.

Meevallers? Het voorprogramma! Het blijft een noodzakelijk kwaad om naar iets te moeten staan kijken waar je eigenlijk helemaal niet voor betaald hebt. Alsof de eerste 5 tracks van het nieuwe Anouk-album worden ingespeeld door Dries Roelvink. Maar goed, dat halfuurtje wordt meestal doorgebracht met het finetunen van de meegebrachte camera of het via sms op lange afstand assisteren van mijn vrouw in haar zoektocht naar Piep, de verdwenen knuffel van mijn zoon. Heel (heul heul heul) sporadisch – op de vingers van 1 hand te tellen – zijn er echter lichtpuntjes in het drama dat ‘voorprogramma’ heet. Ik noem Picture House, een jaartje of 10 alweer terug als opener van Marillion. Of Gazpacho in Vredenburg (dat overigens als niet-voorprogramma begin dit jaar slaapverwekkend door de mand viel tijdens het Marillionweekend, maar dat compleet terzijde). Afgelopen dinsdag was het echter weer zo’n avond. 4 december kan worden bijgeschreven in het boek van Verrassend Leuke Voorprogramma’s. The Madd uit Rotterdam (ech wel). Muzikaal gezien leunt dit kwartet zwaar op de jaren zestig met een beatsound van heb ik u daar – als u de klok 40 jaar terug had gezet was het nog steeds bijzonder verantwoord geweest wat er op het podium gebeurde. Maar ook humoristisch gezien zat het wel snor. Jammer dat ik na afloop geen cd-tjes meer zag liggen bij de mersjandiese. Maar ik heb het gevoel dat het niet het laatste was wat ik van The Madd heb gehoord.

Oh ja, knuffel Piep werd overigens snel gevonden. Bovenop de kast van zijn zus. Opdat u niet onrustig slaapt vannacht…

Foto’s? Ja, voor het eerst mijn redelijk compacte Panasonic TZ3 laten snorren. Zie bovenstaand videootje en voor meer foto’s klikkerdeklikt u gewoon ALHIERZO. De 10x optische zoom werpt zijn vruchten af, al moet er her en der nog aardig wat gepostprocessed worden om de ruis eruit te mikken.