Ja en? Ik hoor het u denken. Da’s een foto van het concert van Fish, van ongeveer een maand geleden in de Effenaar. Ik kan dat beamen. Maar kijk nog eens goed. En realiseer dat u kijkt naar een historisch kiekje. Het zal namelijk de allerlaatste die is genomen met mijn inmiddels legendarisch antieke Sony DSC-S75. In 2001 aangeschaft met zijn voor die dagen fenomenale drie (3!) megapixels (a raison de bijna 600 gulden per megapixel). In de loop der jaren werd het cameraspul om hem heen kleiner en kleiner. Toch deed hij trouw dienst in concertzalen in heel Europa. De Carl Zeisslens bleek fenomenaal stand te houden. De laatste maanden schaamde ik me wel een beetje om het oude beestje uit zijn imposante hoes (daar past mijn handycam zelfs ruim in) te halen. Het werd tijd voor een apparaat dat wat makkelijker in de omgang is.

In 2005 waagde ik al eens een voorzichtige poging om Sony op een zijspoor te zetten. Een Ricoh Caplio R3 was snel aangeschaft (en net zo snel weer via Marktplaats van de hand gedaan). Ik schakelde snel een tandje hoger en de Canon EOS 350D die ik daarna kocht doet nog steeds tot volle tevredenheid dienst. Alleen kom je er zo slecht een concertzaal mee in. Althans, niet zonder perskaart. Panasonic heeft een prettige range aan kleine sjaken in de markt gezet met een imposante optische zoom van 10x. De TZ3 leek me wel wat. Niet heul erg klein (heul heul heul klein) want dat gaat natuurlijk ten koste van de lichtgevoeligheid van het ding. Ik hoop u dus over anderhalve week te kunnen berichten van een avondje Claw Boys Claw. Met ondersteunend beeldmateriaal.