Zonder het financiële vangnet van een platencontract moet je als band wel de boer op om je centen te verdienen. Je voortbestaan hangt dan immers geheel en al af van de gratie van je trouwste fans. Bij wijze van voorschot enkele miljoenen incasseren om 2 jaar lang in een Frans kasteel te gaan zitten lamballen zit er dan niet meer in (lees: wat moet Marillion in 1992/1993 dankzij EMI toch een heerlijke tijd hebben gehad in Chateau Marouatte tijdens de schrijfsessies voor Brave). De vindingrijkheid waarmee Marillion in 2000 alle overbodige en geldverslindende schakels binnen de muziekindustrie wist uit te schakelen vindt tegenwoordig op allerlei fronten navolging. U dacht dat Radiohead dat concept zelf had bedacht? Marillion was 7 jaar geleden de pionier op dit terrein, dat u het even in uw oren knoopt.

Nu de band haar eigen management én platenmaatschappij is heeft dat het prettige voordeel dat je als fan op je wenken wordt bediend als het gaat om concerten, cd’s, merchandise, weekendjes of livemeuk. Er gaat geen jaar voorbij of Marillion komt zeker een keer of 4 naar ons land. Om de paar maanden valt er wel weer wat leuks te bestellen via http://www.marillion.com/shop/. Dat er lieden in de muziekindustrie rondlopen die dit zien als een verwoede poging om met vaste regelmaat de portemonnees van de fanbase leeg te schudden vind ik een treurige voorstelling van zaken. Ik ben er tenslotte zelf bij als ik geduldig die trits cijfertjes intyp in het vakje ‘creditcardnr.’ op de website? Er is werkelijk niemand die mij dwingt om weer wat euro’s richting Aylesbury te verschepen. Dat ik dat creditcardnummer uit mijn hoofd weet baart me overigens wel af en toe zorgen…

Vorige week kwam de aankondiging dat album nr. 15 te bestellen is. Niet dat ie al klaar is: dat duurt nog een maandje of 10. Of ik die 30 pond voor de ‘deluxe campaign edition’ dubbelcd (mét wederom mijn eigen naam in het boekje) ga ophoesten? Wat denkt u zelf?