Vanuit de rokerige clubs terug naar het theaterpluche. De Spinvisliefhebber kijkt daar niet van op. Integendeel, hij kijkt uit naar de (zoveelste) verandering van setting. De switch over en weer is voor Erik de Jong en zijn illustere gevolg immers een hele natuurlijke. Zijn vermogen om nummers om te katten naar een voor de speellocatie geschikt arrangement is van ongekende weerga. Met hetzelfde gemak komen de liedjes tot hun recht in zowel de muisstille ambiance van het theater als de lawaaiierige clubs. SpiV hoeft er alleen een ander template over te leggen en het werkt. Zo rockte de voorbije Dagen van gras, dagen van stro clubtour de pan uit, terwijl de daaraan voorafgaande theateroptredens van een bijzonder intiem karakter waren. Om zijn publiek (maar vooral zichzelf) te kietelen weet Spinvis zijn oevre continu in een nieuw jasje te steken. Voor iemand wiens carriere pas vijf jaar terug begon is dat vrij opzienbarend. Het zolderkamergeknutsel waarmee het allemaal begon evolueerde de afgelopen jaren via aarzelende gitaarpartijtjes en dito zang in relatief korte tijd naar een geoliede Spinvistrein, voortgestoomd door een zevental begenadigde muzikanten met Erik de Jong onbetwist aan het stuur.

De allereerste incarnatie van de Spinvisband, het oude mannenclubje met onder andere Louis DeBij, Han Reiziger en papa De Jong, blijkt in retrospectief niet meer dan een aandoenlijke poging om zijn electronicapop op het podium te kunnen neerzetten met echte instrumenten. Een aantal leden is overgebleven (Jan van Eerd, Lucas Oldeman), maar met de komst van Saartje van Camp en Arjan Witte) blijkt er ineens een zeer stabiel muzikaal fundament te liggen dat zijn hand niet omdraait voor welke muzikale uitdaging dan ook. En die zijn er. Te veel om op te noemen.

Afgelopen donderdag stond Spinvis cs. in de concertzaal van het Tilburgse Theater om zijn ‘Een ochtend in het heelal‘ op te voeren. Vertrouwde nummers, oude nummers en nieuwe nummers, allemaal in een ander jasje. Alleen Flamingo en Dag Een kwamen in de buurt van hoe ik het kende van de plaat. Aan de oevers van de tijd begon bijvoorbeeld op een acoustische gitaar. De eerste noten hou je je hart vast in de vrees dat dit werkelijk prachtige liedje om zeep gaat worden geholpen door Spinvis’ vernieuwingsdrang, maar een fractie later besef je dat het minstens zo mooi is. Blijft. Wordt. Hoe je het ook moet noemen. De ‘tussendoortjes’ Wespen op de appeltaart en Dag Een pastten prima in de set (een banjo is best leuk op zijn tijd) en de terugkeer van een gedeelte van Lotus Europa werd door ondergetekende zeer gewaardeerd.

Geen kritiek dus? Ach jawel, de uitzondering die de regel bevestigt moet er ook zijn. Bagagedrager is van origine een prachtig melodieus nummer dat zelfs tot meezingen uitnodigt. De 2007-versie wordt gekenmerkt door een grote nadruk op het ritme, gelardeerd met wat disharmonische klanken die het niet eenvoudig maken om er het origineel in te horen. Daarnaast is het wegvallen van de diverse soli ook wel jammer. Saartje die haar ziel en zaligheid in haar cellospel gooit, of Jan van Eerd die zijn vier vibrafoonstokjes virtuoos laat wapperen. Maar dat zijn slechts kleine smetjes op een verder perfecte avond. In het heelal.