Zucht… was ik maar een cellosnaar, dan kon zij mij strelen met haar vingers en haar haar. In een niet vol 013 streek Saartje van Camp, als essentieel onderdeel van Spinvis’ ensemble, mij naar hogere sferen. Van zoetgevooisd achtergrondzingend in ‘Aan de oevers van de tijd’ tot rauwrandnagel-cellerend in ‘In de staat van narcose’. Laat vervolgens Jan van Eerd uit zijn kooi om daar nog eens dunnetjes overheen te vibrafoneren en dan is het helemaal af als u het mij vraagt.

morgen of misschien wat later koop ik een fakkel en een kruis en dan loop ik over natgesneeuwde straten en ’s avonds ga ik weer naar huis.

Ondanks het addergebroed in het publiek dat zich schijnbaar in een kroeg waande (ik vertelde al eens eerder over standrechtelijke fusillades en zo: mijn opvattingen hieromtrent zijn na gisteravond alleen maar dieper geworteld) lukte het Spinvis wéér om een bijzonder indrukwekkende performance neer te zetten. Een aaneenrijging van hoogtepunten met dat éne liedje er net iets bovenuit stekend. De set zat uitgekiend goed in elkaar met een fijne mix van ouwe en nieuwe meuk. Helaas geen Lotus Europa, maar gelukkig wel Limonadeglazen Wodka. Spontaan werd de avond afgesloten met het nobele plan om het Osse plaatsje O. maar weer eens te bezoeken op 28 januari. SpiV in de Groene Engel. We kunnen het niet laten. Gelukkig maar.

Een paar fotootjes uit Tilburg zijn alhier te bezien