Ik weet het, op filmgebied ben ik geen ‘early adopter’, om maar eens een term te bezigen die ik sinds mijn studie nooit meer heb gebruikt. Ik hobbel eigenlijk overal achteraan en ben al blij als ik 1 rolprent per jaar live in de bios kan zien. M’n laatste was geloof ik…. die van die piloot… en filmmaker… met Leonardi DiCaprio… enfin: u ziet het al, ik kan zelfs de titel niet meer voor de geest halen. Biosbezoek lijkt niet aan mij besteed.

Geef mij maar lekker de DVD en dan een paar jaar na de releasedatum. Zo was het vanavond beurt aan Monsters Inc. die ik waarschijnlijk als enige in dit land nog niet had aanschouwd. Kostelijke vertoning met de inmiddels overbekende Pixar-humor, hoewel het net niet het niveau haalt (zowel niet op het gebied van de humor als op dat van de graphics) van latere animatiefilms. Maar de laatste 3 minuten maken deze film tot een regelrechte klapper. Een setje bloopers waar je U tegen zegt. Bloopers in een animatiefilm. Werkelijk fenomenaal. Het betere verspreek-, uitglij- en cameowerk. Maar dat weet u natuurlijk al lang. U zag ‘m immers al in de bioscoop. En waarschijnlijk al 3 x op dvd. Nu weet ik overigens ook eindelijk waarom L. altijd riep dat mijn dochter zoveel op ‘Boo’ leek. Nooit gesnapt. Tot vanavond…