Wanneer de wind tijdens een lang weekeindje Scheveningen zo ferm waait als afgelopen weekeinde en de winterse buien het ‘s-Gravenhaagse ongenadig geselen dan eindigt een voorgenomen strandwandeling al snel in Pathé Scheveningen. Tweemaal welteverstaan. En dan moet je uit het beperkte filmaanbod toch een verstandige keus zien te maken. Op de zaterdag werd dat ‘Meet The Fockers’. Neem een script van niks, stop daar een karrenvracht poep- en piesgrappen in waar je absoluut niet wakker van ligt, neem een sterrencast om een en ander te vertolken en voila, je hebt verrassenderwijs toch een redelijk amusante rolprent gemaakt. En dat mag op het conto van Barbra Streisand worden geschreven. Als u mij vorige week nog had verteld dat ik ooit zou kunnen lachen om deze uitgerangeerde diva, dan had ik u met een fikse schop onder het achterwerk teruggestuurd naar waar u vandaan kwam. Maar na haar performance als losgeslagen sextherapeute cq. moeder van Ben Stiller ben ik helemaal om. Voeg daaraan toe een meesterlijke DeNiro en Hoffman en je ziet het armetierige verhaal graag door de vingers.

Op zondag dan maar naar The Aviator. Veel over gehoord maar het zien was er nog niet van gekomen. De meningen liepen na de drie uur lange zit nogal uiteen. Ik vond ‘m wel aardig, maar wat mijn eega allemaal uitkraamde zal ik maar niet quoten omdat u anders vanwege het lezen van ‘abusive language’ het risico loopt in het gevang te belanden. Ik had haar dan ook niet verteld dat het over Howard Hughes handelde, de hardwerkende entrepreneur / cineast / luchtvaarttycoon maar ook Howard Hughes de smetvrezer / schizofreen / neuroot. En dat het hele epos zich afspeelt tussen de 1e en 2e wereldoorlog wist ze ook niet. Ik wel. Ik vond de rolprent dan ook bijzonder aardig. Niet meesterlijk, wel bijzonder aardig. En dat kwam voor een deel door Leonardo DiCaprio. Ik ben absoluut niet gecharmeerd van ’s mans acteerniveau, maar in The Aviator doet hij dat toch verdienstelijk. Maar slechts voor een deel , want voor het andere deel zat zijn te jeugdige uitstraling ‘m in de weg. De film beslaat een tijdspanne van meer dan 20 jaar en in die periode kweekt hij wél een snorretje maar géén rimpels. Zeer bijzonder. Ook de knullige stuntwerk tijdens Hughes’ crash is bedroevend. Je ziet ‘m uit zijn neergestorte vliegtuig kruipen met een vette kop die duidelijk laat zien dat het De Stuntman is die helemaal met brandvertragende gel is ingesmeerd. Erg amateuristisch. Maar goed. In drie uur tijd kun je natuurlijk wel eens een steekje laten vallen. Toch wel jammer wanneer de film juist gaat over een man die zelfs regiseerde tot in de absolute perfectie…