372 | FIELD OF CROWS
Hell yeah ! De nieuwe plaat van Fish, Field of Crows, is binnen. En hoe. In tegenstelling tot ’s mans laatste 2 platen ‘Fellini Days’ en ‘Raingods with Zippos’ grijpt dit meesterwerkje je direct bij de strot. Moest Fish het de laatste tijd bij mij vooral van zijn live-performance hebben, met FOC is hij helemaal terug. Ijzersterke composities, zeer ritmisch met sterke nadruk op gitaar, tekstueel ook weer fijn verzorgd. En vooral sfeervol. De gelaagdheid in de songs is voor Fish’ begrippen groot en maakt het bijzonder aangenaam om te beluisteren. D’r zijn wat incidentele blazertjes te bespeuren (die volgens mij niet uit een doosje komen) en een prachtige saxsolo in Exit Wound. De opbouw van bijna alle songs is bijzonder sterk. Er wordt óf naar een mooie climax toegewerkt óf d’r vindt een verrassende wending plaats aan het einde.
Gezien de tegenslagen die Fish de laatste tijd heeft moeten ondervinden in de aanloop naar de release (muzikanten die vertrokken of niet goed genoeg bleken te zijn) is het een mirakel dat er zo’n fantastische plaat is gemaakt. Mag ik een gevaarlijke uitspraak doen door te zeggen dat dit album wellicht zijn beste solowerkje is ? Qua geheel in ieder geval wel, want er is bijkans geen moment van zwakte te vinden. Alleen de coverart dan :-). Mark Wilkinson (ook de grote man achter de Marillionhoezen) was bijzonder ongeïnspireerd en zoals ik hier al eerder ergens vermeldde deed hij even snel Van Gogh na. Maar fuck de hoes ! Ik ga weer even voor zitten. Voor intimi: ik heb een Brave-gevoel. En dat had ik ook bij het horen van de allernieuwste clipjes van het aankomende Marillionalbum. 2004 wordt muzikaal een prachtig jaar. U kunt me weer vinden in 013, Tivoli en Paradiso op respectievelijk 26 februari, 27 februari en 15 maart. Ik ben die gozer met dat dikke kippenvel.
Naschrift 1: natuurlijk is er 1 track die boven alles uitsteekt. Innocent Party. Magisch.
Naschrift 2: Mark Brezicki is terug bij de band en zal ook de komende tournee gaan doen. Deed in 1989 al mee en is de beste slagwerker die Fish ooit had. Deed overigens ook She sells sanctuary van The Cult (en meer nummers op ‘Love’)
steve hamilton verzorgt de saxpartijen, en da’s heel geen doos dunkt me. ’t is idd een indrukwekkend werkje geworden, al gaat je uitspraak qua beste ooit me vooralsnog net iets te ver. maar goed, we spreken malkander nog wel, wellicht dat een en ander bij een of ander bijtrekt.
Hmm… Een Brave gevoel? Denk je nu dat ik hem nog ga luisteren ook?
Mijn herinneringen hou ik in stand. Geen Fish meer voor mij.
Ja George, je moet niks en derhalve mis je dus ook veel.Wat is er overigens mis met het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst ‘Brave’ hoorde ? Toevallig wel een van de betere platen uit de pophistorie. Dat gevoel had ik vandaag weer. Kan ik ook niks aan doen.
Oh nee Roel, zo bedoel ik het helemaal niet. Maar Brave ligt me niet. Net zoals die hele zanger van Marillion me niet zint. Ik vrees dat ik er eentje van de oude garde ben.
Met oude garde is inderdaad niks mis, George. Heb vanmorgen op de fiets weer even Grendel geluisterd en daar gaan allerlei haren van overeind staan 🙂 Maar je zou de laatste van Fish natuurlijk eens kunnen gaan beluisteren. Hoewel mijlenver van prog of symfo is het echt een prachtplaat (zeg ik, nu de eerste euforie weggeëbt is en ik iets rationeler kan oordelen 🙂