Klimatologisch gezien absoluut de zwaarste voorstelling die ik in het Koningstheater tot nu toe heb gezien. En dat zijn er nogal wat. Voor het eerst echter naar Kommil Foo. Vakanties en zwangerschappen zorgden ervoor dat het reguliere theater-metgezelschap uit elkaar was gevallen, maar Jan bleek als Kommil-connaisseur maar al te graag de ontstane leegte te vullen. Hij had me al gewaarschuwd. In positieve zin. En daarmee niks teveel gezegd. De Belgische broers vormen een fantastisch duo dat van hak op tak springend laveert tussen een nucleaire onderzeeboot en de God van kus-mijn-kloten. En het was niet eens allemaal zo absurd als het leek. De temperatuur nam gaandeweg de voorstelling Saharische vormen aan maar dat maakte het alleen maar leuker. Knappende gitaarsnaren, een drijfnatte vioolstok en -snarenbord (ik weet niet hoe dat heet) noopten af en toe tot een spontane arrangementwijziging. Een en ander mocht niet verhinderen dat er een extra toegiftje werd gespeeld, opgedragen aan KT-directeur Frank Verhallen. ‘As ge ooit’, een nummer van Gerard van Maasakkers was een prachtig slot van een drijfnatte maar prachtige avond.