Heel af en toe doe je dingen waar je spijt van krijgt. Of beter gezegd: láát je dingen waar je spijt van krijgt. Wanneer in dat kader ook nog eens het spreekwoord ‘een ezel stoot zich…’ opgeld doet, dat mag je met recht spreken van STOM in het kwadraat. Vorig jaar sloeg ik me al voor de kop nadat ik het Marillion-weekend in Engeland moest laten schieten (al had dat door de aanstaande geboorte van Isa een mooie aanleiding), dit jaar zou me dat niet overkomen. Nou mooi niet dus. Of beter gezegd: wél dus. Vandaag las ik wat ik allemaal gemist heb. Afraid of Sunlight, integraal opgevoerd én getaped door The Boom Boom Boys. Maandagochtend, de afsluitende maandag van het weekeinde, was aldaar de DVD van dat optreden te koop. Een unieke prestatie. Die ik dus heb gemist. Meer moois dat aan de neus voorbij ging: Script for a jester’s tear (echt waar) en meer materiaal uit het Fish-tijdperk. Hagelnieuwe songs van het aankomende 13e studio-album. Swap the band, de handtekeningensessie, de parties, de… *snif*. Een schrale troost: de fysieke gesteldheid van zowel ondergetekende als mijn 2 dametjes had waarschijnlijk aardig roet in het eten proberen te gooien. Een geluk bij een ongeluk, zullen we maar zeggen. Maar ik beloof hierbij plechtig dat ALS er volgend jaar nog zo’n weekendje komt, ik erbij zal zijn…