749 | L=M
Is het nou een volwaardig studioalbum, een verfrissende akoestische duik in Marillions eigen back catalogue of een ordinair zoethoudend tussendoortje voor de veeleisende fanbase? Drie verschillende kwalificaties die van toepassing zouden kunnen zijn op ‘Less Is More’, de zojuist uitgekomen nieuweling van Marillion. Ik moet toegeven dat mijn eerste reactie – een handvol maanden geleden toen de plannen rondom dit akoestische album bekend werden gemaakt – razendsnel zwabberde van de een naar de ander. Ouwe meuk in een nieuw jasje? Een goedkoop intermezzo op weg naar een vermoedelijk moeilijke bevalling van het volgende studioalbum? Of toch de ultieme gelegenheid om enkele – in Marillions ogen nooit ‘af’ zijnde – tracks in een nieuw fris jasje te steken? Ik wist het niet. Zelfs niet toen ik enkele weken het voorproefje ‘Hard as love’ hoorde. Vlees noch vis, in mijn ogen. Het haalde het in de verste verte niet bij het origineel. De spanning die via RacketTV opgebouwd had moeten worden bleef uit. De teasende soundbites deden mij niet veel. Ik hield mijn hart vast.
Vanavond kwam ie dan officieel uit. Vooraf bestellen bij marillion.com betekent het voorrecht om hem één dagje eerder ook te mogen downloaden. Na de eerste (toegegeven, iets te slordige en gehaaste) draaibeurt was er een soort van teleurstelling. Leuk zo’n akoestische gitaar, maar na een nummertje of drie gaat dat toch een beetje vervelen. Ik lag bijna op mijn knieën, smekend om een Stratocastersolo. Het deddelde en doedelde allemaal een beetje voort. Pianootje hier, tingeltangel daar. Ik hield mijn hart vast voor komende woensdag en donderdag. Kunnen de stoelen in Muziekcentrum Frits Philips en Parkstad Limburg Theaters ook in de ligstand? Een soort van bijna-paniek maakte zich van mij meester. Totdat ik na draaibeurt 1 op het lumineuze idee kwam om de volumeknop eens een zwiepert te geven. En het basniveau een reepje op te schroeven. Vrouw niet thuis, kids in diepe slaap; geen belemmeringen dus. Het was een ingeving die mijn luisterfeestje op het nippertje redde van een te vroeg einde. Ineens waren daar de verschillende instrumentjes, de harpjes, de orgeltjes, de toeters en bellen. Net op tijd. Een zoetgevooisde H, het heldere gitaarspel van Rothery en Trewavas (wie nu precies wát speelt op welke momenten zien we volgende week wel). De drums zijn dienstig, nergens spectaculair. Kelly hoeft zich nergens te buiten te gaan aan vingerbrekend keyboardspel. Het zit goed in elkaar en ook de geluidskwaliteit is prima. De heren hebben zich de vrijheid gegund om de wat minder handige passages (zoals de eclectische keyboardsolo uit Interior Lulu) gewoon te schrappen. Er wordt wat gestoeid met maten (zo krijgen Quartz en 21C halverwege een driekwarts intermezzo) en met arrangementjes. De ene keer klinkt het nieuw (het nieuwe outro van Out Of This World is op zijn minst zo mooi als die van het origineel), de andere keer blijft het niet echt hangen (hebben we The Space in deze incarnatie niet in 2001 al eens gehoord?). Oh ja, en héél af en toe mag Rothery inpluggen voor een minuscuul electrisch solootje zoals in Quartz. De ‘hidden’ track (Cannibal Surf Babe) steekt overigens met gemak één van de andere alle andere tracks naar de kroon. Prachtig! Er staat overigens ook 1 écht nieuw nummer op. Nou ja, It’s not your fault was een overblijfseltje van de Happiness Is The Road schrijfsessies en dat is wel te horen.
Ach, al met al is het best een leuk werkje geworden. Dat vermoedelijk ook nog wel zal groeien. Een beetje net als The Hazards of Love van The Decemberists. Na de eerste beurt denk je ’tja’. En na 20 keer kun je je niet meer voorstellen dat dat je eerste reactie is geweest. Eén sentiment blijft overigens aan het eind van L=M wel fier overeind staan: het gaat niet los. Nergens culmineert het in een orgastische climax. Hard As Love doet aan het eind een voorzichtige poging, maar de voor Marillion zo karakteristieke gang naar een hoogtepunt wordt nergens gemaakt. Zo zal het volgende week ook zijn tijdens de concerten. Waarbij ik me afvraag wat de heren dan überhaupt nog meer gaan spelen, gezien het feit dat L=M de 58 minuten net niet aantikt. Ik vermoed dat ze gaan putten uit de Los Trios doos? Ach, voor één keer vergeef ik het ze wel. Ik zal mijn handjes vermoedelijk wel weer stukklappen. Maar volgende keer weer gewoon lekker normaal doen, hè jongens? Goed zo.