Kan een rockopera anno 2009 de Plaat van het Jaar opleveren? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. The Hazards of Love van The Decemberists draait hier in huize al maanden zijn rondjes en nog steeds neemt ’t werkje in indrukwekkendheid toe. Het hoe, wat, waarom en wanneer van The Hazards of Love laat ik even in het midden. Er zijn er genoeg die daar prettiger of uitputtender over hebben geschreven. De tekst doet me niet zoveel; ik ben zelf eerder muzikaal ingesteld. Dat achterliggende verhaal over ene Margaret zal allemaal wel. Maar die muziek. Och gottegot, die muziek. Ik hoor vleugjes Floyd, Okkervil River, Hip en zelfs snufjes Roosbeef. Maar ik heb dan ook een redelijk levendige fantasie. Bovenal hoor ik een gedreven Colin Meloy die met zijn meer dan capabele gezelschap een zeventiental fantastische nummers ten gehore brengt. Dat het ook nog leuk samenhangt is mooi meegenomen. Zéér mooi meegenomen.

Het zal mij verbazen als er in de komende maanden nog een plaatje verschijnt dat The Hazards Of Love in al zijn grandeur kan overtreffen. Nee, zélfs de nieuwe Marillion niet die over pak´m beet 10 dagen op de mat ligt. Maar dat is dan ook slechts een akoestiek album met geverherkauwde ouwe meuk. Geen volwaardige competitie, dunkt mij.

`So the wanting comes in waves`. Even scrubben naar 3:48. Het oeh-hoe oeoeoehoeoeoe is kippenvelmakend! Gaat dat zien ergens in november op Crossing Border. En vertel mij dan even hoe het was, want ik zit op dat moment – ook niet bepaald vervelend – in het Barcelonese plaatsje B.