‘Nervous anticipation’, da’s een mooie vlag die exact de lading dekt. Aangestoken door een collega zit inmiddels de hele afdeling te wachten tot het donderdag is. Vol spanning. Die spanning en passant opvoerend door het rondsturen van screenshots, cutscenes en in-game-movies. Waar het over gaat ? Over Brothers in arms, een first person shooter gesitueerd in Normandië ten tijde van D-Day. Donderdag komt ie uit. Wereldwijd. Downloaden is zó 2004, dus we gaan ‘m met z’n allen gewoon kopen. Eigenlijk omdat de multiplayer-mode waarschijnlijk niet zal werken met een gekopieerde versie, maar dat tussen ons gezegd en gezwegen. Wordt vervolgd.

Update wo 16-03-05: met 2 collegae naar de Free Record Shop in Woensel rijden is leuk. Daar 4 exemplaren van BiA bekomen is ook leuk. Op het parkeerterrein in de auto erachter komen dat de gesealde verpakking géén dvd bevat is minder leuk. De exemplaren voor de collegae waren wel compleet, da’s dan wel weer leuk voor de collegae. Terug naar de winkel gaan en zonder problemen een nieuwe krijgen is dan weer wél leuk. Kortom: hij’s binnen. Vanavond speule. Als m’n pc het nog allemaal trekt. Wordt vervolgd (2)

Wanneer de wind tijdens een lang weekeindje Scheveningen zo ferm waait als afgelopen weekeinde en de winterse buien het ‘s-Gravenhaagse ongenadig geselen dan eindigt een voorgenomen strandwandeling al snel in Pathé Scheveningen. Tweemaal welteverstaan. En dan moet je uit het beperkte filmaanbod toch een verstandige keus zien te maken. Op de zaterdag werd dat ‘Meet The Fockers’. Neem een script van niks, stop daar een karrenvracht poep- en piesgrappen in waar je absoluut niet wakker van ligt, neem een sterrencast om een en ander te vertolken en voila, je hebt verrassenderwijs toch een redelijk amusante rolprent gemaakt. En dat mag op het conto van Barbra Streisand worden geschreven. Als u mij vorige week nog had verteld dat ik ooit zou kunnen lachen om deze uitgerangeerde diva, dan had ik u met een fikse schop onder het achterwerk teruggestuurd naar waar u vandaan kwam. Maar na haar performance als losgeslagen sextherapeute cq. moeder van Ben Stiller ben ik helemaal om. Voeg daaraan toe een meesterlijke DeNiro en Hoffman en je ziet het armetierige verhaal graag door de vingers.

Op zondag dan maar naar The Aviator. Veel over gehoord maar het zien was er nog niet van gekomen. De meningen liepen na de drie uur lange zit nogal uiteen. Ik vond ‘m wel aardig, maar wat mijn eega allemaal uitkraamde zal ik maar niet quoten omdat u anders vanwege het lezen van ‘abusive language’ het risico loopt in het gevang te belanden. Ik had haar dan ook niet verteld dat het over Howard Hughes handelde, de hardwerkende entrepreneur / cineast / luchtvaarttycoon maar ook Howard Hughes de smetvrezer / schizofreen / neuroot. En dat het hele epos zich afspeelt tussen de 1e en 2e wereldoorlog wist ze ook niet. Ik wel. Ik vond de rolprent dan ook bijzonder aardig. Niet meesterlijk, wel bijzonder aardig. En dat kwam voor een deel door Leonardo DiCaprio. Ik ben absoluut niet gecharmeerd van ’s mans acteerniveau, maar in The Aviator doet hij dat toch verdienstelijk. Maar slechts voor een deel , want voor het andere deel zat zijn te jeugdige uitstraling ‘m in de weg. De film beslaat een tijdspanne van meer dan 20 jaar en in die periode kweekt hij wél een snorretje maar géén rimpels. Zeer bijzonder. Ook de knullige stuntwerk tijdens Hughes’ crash is bedroevend. Je ziet ‘m uit zijn neergestorte vliegtuig kruipen met een vette kop die duidelijk laat zien dat het De Stuntman is die helemaal met brandvertragende gel is ingesmeerd. Erg amateuristisch. Maar goed. In drie uur tijd kun je natuurlijk wel eens een steekje laten vallen. Toch wel jammer wanneer de film juist gaat over een man die zelfs regiseerde tot in de absolute perfectie…

Einde van een jaar. Stortvloed van jaaroverzichten, terugblikken, verkiezingen, retrospectieven. Oprakelen van emoties, opwellen van ontroering. Ook bij mij. Mijn kippenvelmoment van 2004 ? Goud van Tinus in de tijdrit ? Pixies ? Dré ? Adieu Kneet ? Ontslagen worden ? Theo ? Marillion in Londen ? Een nieuwe baan vinden ?

’t Is om het even. Al deze momenten komen ervoor in aanmerking. Net als dat prachtige beeld van 3 dj’s die na 5 dagen opgesloten zitten, vasten én 24 uur per dag radio maken hun tranen niet kunnen bedwingen wanneer ze weer losgelaten worden. Hartverwarmende radio, 5 dagen lang. Dat radio3 me nog eens zou kunnen boeien had ik een decennium lang niet voor mogelijk gehouden. Hulde. Zelfs monheer Beelen was het aanhoren meer dan waard.

Wat hebben Saybia, Natasha Bedingfield en Remixomatosis met elkaar gemeen ? Himmel nix ! Behalve dan dat ze in de laatste editie van m’n Verrukkelijkste Vijftien zijn te bewonderen. Alhier. ’t Was lang wachten vanaf juli. En ik beloof ook geen beterschap qua updatefrequentie van onderhavige hitlijst. U wacht maar rustig af…

Woensdagavond was het ineens afgelopen. Hopla, internet op zwart. Omdat ik sinds een tijdje via wifi surf zocht ik het eerst in lokaal malheur, zoals een access point dat op tilt zou kunnen zijn geslagen of een onwillig modem. Het bleek verder van huis te zijn: de DHCP-server van @home lag op zijn kont. Nu komt dat wel eens vaker voor, maar langer dan een kwartiertje offline ben ik in die bijna 5 jaar dat ik abonnee ben nooit geweest. Maar eens moet de eerste keer zijn. Op dit moment ligt mijn verbinding al 2 dagen plat en blijkt het een mega-storing te zijn die zijn weerga niet kent. Leuke van het verhaal is dat ik wel gewoon via het access point van de buurman het net op kan. En die abonneert ook bij @home. Vraag me niet hoe het kan dat hij nergens last van heeft maar het kan dus blijkbaar. Mijn abonnement heet dan nu ook tijdelijk @buurman. Peter: als het een beetje langzamer gaat dan normaal dan weet je wie daar debet aan is 🙂