Editie 3 van het Hé-zullen-we-eens-een-concertje-meepikken-in-een-Europese-hoofdstad-weekend staat op het punt van gebeuren. Komende 3 dagen kunt u ondergetekende aantreffen in de krochten van de mooiste stad ter wereld; Parijs. Dat Steve Hogarth over een paar weken in het minstens zo aantrekkelijke Zoetermeer (*kuch*) staat, zien we even door de vingers. Het is immers een stuk kekker om 450 kilometer te rijden om de frontman van Marillion zijn solo-ding te zien doen. Zeker wanneer het onder de rook van de Sacré Coeur zal geschieden.

Ik mag mij overigens laven aan het immer prettige gezelschap van Briljantje die altijd wel te porren is voor dergelijke uitstapjes. Globetrotten is hem niet vreemd; des te verwonderlijk is het dan ook dat zijn ervaringen met Parijs niet verder reiken dan een bliksemtour langs de Eiffeltoren op weg naar Eurodisney… Gelukkig komt daar snel verandering in. Mocht u zaterdagavond om een leuke bezigheid verlegen zitten; u kunt zich melden bij Theatre l’Européen. Da’s ongeveer hier.

Dit wordt een berichtje waarvan ik nooit had verwacht dat ik het zou schrijven. Het is 1988. Zanger Fish verlaat Marillion op het toppunt van haar roem. Fish gaat na stevige onenigheid solo verder, Marillion krijgt een half jaar later in Steve Hogarth een waardig leadzanger ervoor terug. 2007. Gisteren. Fish speelt op een festivalletje in Aylesbury, de thuishaven van Marillion. 3 x raden wat er dan in de toegift gebeurt…

‘Some old friends of mine’… Onaangekondigd, hoewel de geruchtenmachine op volle toeren draaide. Volwassen kerels van in de 40 staan voor het podium te janken. Het internetforum kraakt en beeft. Zou het dan toch? Dat waar mening (voornamelijk stokoude) fan tegen beter win al bijna twee decennia op hoopt?

Nee natuurlijk niet. Het was een prachtige samenloop van omstandigheden. 5 heren die na zoveel jaar weer door één deur kunnen besluiten in een opwelling 1 nummertje samen te doen. Market Square Heroes. Omdat het festival juist op dát Market Square gehouden werd. Niks geen reunie. Gewoon ‘having a brilliant laugh’, om manager Lucy te quoten. En daarna gewoon weer hupsakee, business as usual. Fish gaat z’n nieuwe album ‘The 13th Star’ voor het voetlicht brengen, Marillion gaat nog wat schrijven voor album nr. 15 en H….. ja waar was Hogarth eigenlijk? Die zat in Duitsland. Want waar menig forumschrijver zich zorgen maakte over hoe H. dit allemaal wel niet zou vinden, stond onze sympathieke vriend doodleuk zijn solo-ding te doen voor een enthousiast publiek in Keulen. Maar niet nadat hij eerst zijn bandgenoten ‘all the fun in the world’ had gewenst met hun 5 minuten durende trip down memory lane…

Van mobiele telefoonverkopert tot wereldster. In 3 weken tijd. Da’s het klassieke krantenjongenverhaal, maar dan in turbo-overdrive-mode. Als je een hele zaal publiek én een van de juryleden van Britain’s Got Talent (een van vele talentenjachten waar monheer Cowell een dikke vinger in de pap heeft) aan het janken krijgt dan moet je wel wat in je mars hebben.

Teveel gezegd? Ik weet niet wat de hoofdprijs precies was, maar als het om harde pecunia gaat dan gok ik dat Paul Potts de eerste duizendjes gaat kapotslaan bij een orthodontist. Daarna langs Oger of Boss voor een iets kekker kloffie. De dag mag ie dan afsluiten met een vluchtje richting Maison Pavarotti om die uitgezakte troubadour van zijn troon te schuiven. Er kan er maar 1 de beste zijn. Kippenvel? Mwa…

“If we found a way to do a convention in the US and say we did it 2 weeks after the Holland convention in 2009 – my question is (especially to all the Americans present) – would you go?”

Ik roep al sinds mijn eerste bezoek aan de States dat ik zeker nog eens terug moet. Las Vegas staat hoog op mijn lijstje; de totale idiotie van deze stad is bijzonder verslavend. Op een of andere manier komt het fonds Back-To-Vegas-For-At-Least-A-Week echter maar niet van de grond (toch, Dave?). Echt concreet zijn de plannen dus nog niet. Misschien heb ik een duwtje in de rug nodig? Ik ken toevallig 5 heren uit Engeland die doorgaans erg goed zijn in het leegschudden van mijn portemonnee.

Lucy (de manageur van Marillion) heeft op het Marillion Online Forum het proefballonnetje uit de 1e alinea opgelaten om de Amerikaanse fans (die doorgaans pech hebben omdat de band niet al scheutig is met bezoekjes aan dat continent) te verblijden met een Amerikaanse editie van het Marillionweekend. Niet als vervanging van het 5e worldwide convention in ons eigen Port Zélande in 2009, maar als een toegift. Een soort dependance zeg maar. Leuk voor die Amerikanen die om diverse redenen de sprong naar Europa nooit kunnen maken. En tevens leuk voor ondergetekende, die in dit plan een briljant excuus ziet om alsnog naar de US te gaan.

Helaas schuilt er een addertje onder het gras. Die Amerikaanse versie van ’t Marillionweekend zal – om allerlei ongetwijfeld legitieme redenen – alleen een paar weken na de Nederlandse versie kunnen worden gehouden. Ik vrees dat het thuisfront op dit punt gaat tegensputteren (volkomen terecht, overigens). M’n postbankrekening zal overigens tegen die tijd ook aardig uitgeput zijn (hoewel de dollar historisch laag staat) en ook mijn vakantiedagen zullen vermoedelijk niet toereikend zijn voor al deze festiviteiten. Ik bedoel, je hopt niet alleen voor een lang weekendje over de grote plas. Een beetje afhankelijk van de locatie natuurlijk, want een Marillionweekend in het hartje van de Sonoran Desert bij Phoenix (40 graden in de spaarzame schaduw) is niet zo aanlokkelijk als bijvoorbeeld in dit prachtige Konoctiharbor resort in Noord Californië.

Op dit moment lijken er dus nog iets te veel beren op de weg naar de States. Maar wat niet is kan nog komen…