Soms gaat er wel eens wat kapot. Je zit al 3 uur naar de vreselijkste progrock te luisteren via morow.com omdat juist die dj-robot 4 x per dag de nieuwe Marillion-single een draai geeft en je dat nummer nog niet in zijn geheel hebt kunnen horen. Herstel: je zit al 3 uur TEVERGEEFS naar de vreselijkste progrock te luisteren via morow.com omdat juist die dj-robot 4 x per dag de nieuwe Marillion-single een draai geeft. En net op het moment dat je denkt dat het nu toch echt niet lang meer duren kan zie je je monitor langzaam wit worden.. Van zacht, donkerwit naar heller-dan-helwit. Uitzetten lukt nog wel, aanzetten niet meer. Het kreng is zo’n 3 jaar oud en valt buiten welke vorm van coulance dan ook. Zodoende rij je rap naar de dichtstbijzijnde MediaMarkt en zoek je een gigantisch 22″ breedbeeldscherm uit. Dat levert bij thuiskomst een koddige configuratie op.

3 generaties beeldscherm op een rij. De linker en rechter zijn inmiddels weer naar zolder verhuisd, met dien verstande dat de linker het nog steeds doet en de rechter dus niet.

Oh ja, breedbeeld is zo 2007! Eindelijk plek voor de toolbars in Photoshop!

‘Zullen we in Eindhoven gaan winkelen?’ of ‘Goh, Tilburg is ook best leuk he lieverd?’. Ogenschijnlijk verrassend onschuldige vragen die een enthousiast bezoek aan een leuke winkelstad doen vermoeden maar eigenlijk alleen een verhuld excuus zijn om weer eens naar de SUBWAY te kunnen gaan. De broodjesbeleggert die ik ontdekte in 2000 in de States tijdens de honeymoon en waarvan na terugkomst het allereerste en allerenigste filiaal van Nederland op 200 meter van mijn vrouw’s werkplek bleek te zitten. Tevens de broodjesbeleggert die de jaren erna het aantal vestigingen exponentieel zag groeien. De broodjesbeleggert die het maar niet voor elkaar kreeg om in Den Bosch op te duiken. Welnu, het heeft 7 jaar geduurd maar hij is er. In vol (doch klein) ornaat. Voortaan kunnen we dus gewoon weer naar Den Bosch om te winkelen. ‘Welke groenten wilt u erop?’.’Alles!’. Ik zeg hopla naar de Stationsweg 8a (jazekert, tegenover De Hypothekert)

De eerste luistersessie voor het nieuwe album Somewhere Else is al gehouden en op diverse plekken duiken Marillionfans weer op om hun evangelie te prediken. Zo ook op radio LBC, waar een tweetal fans werd geïnterviewed over het afgelopen Marillion Weekend. Als je dan net toevallig het berichtje daarover op het forum leest, net toevallig thuis ben elke woensdag, net even wat tijd over hebt, net het juiste tooltje weet te vinden om de livestream op te slaan en net op tijd het verkregen mp3tje verwerkt in een videofilmpje dan resulteert dat in het volgende:

Over vooroordelen en misconcepties, over vechten tegen de bierkaai!

Voor de liefhebbers enkele minuscule filmpjes die ik maakte tijdens het Marillionweekend.

Hoe moet ik in Godsnaam het voorbije Marillionweekend gaan beschrijven ? Als ik in woorden slechts 5 procent van het gevoel kan beschrijven dan ben ik een tevreden mens. Ik zal een voorzichtige poging doen, met het risico dat non-intimi nog steeds geen clou hebben waar ’t allemaal om draaide dit weekend…

Een dik jaar geleden neem je met 3 kompanen een resoluut besluit om dan eindelijk toch maar eens naar het roemruchte Marillionweekend te gaan. De eerste mis je vanwege de komst van een dochter, de tweede vanwege de komst van een zoon, de derde vanwege het ontbreken aan animo bij de overige potentiële reisgenoten. Maar een conventie in het Centerparcs Port Zelande in ons eigen land laat ik me potdorie niet ontnemen. Gelukkig dacht de rest van het illustere gezelschap daar begin 2006 ook zo over.

Als het dan na maanden van ‘nervous anticipation’ zover is kom je aan in een gezellig vakantiedorp, exclusief afgehuurd door Marillion, waar een verbazingwekkend lange en dito geduldige rij menschen staat te wachten op iets. Dat ‘iets’ blijkt het incheckmoment te zijn. Engelsen sluiten sowieso in een soort van genetisch bepaald automatisme direct aan bij elke rij die ze zien, dus het was niet verwonderlijk dat zich een lange sliert mensen had gevormd vanaf het incheckpunt tot buiten op straat. Dat de helft geen clou had waarvoor ze nu eigenlijk stonden te wachten moge duidelijk zijn. Wachten om een sleutel op te halen is niet echt rock & roll, dus onder het genot van een pot bier en een pooltafel met de daarbij horende attributen werden de eerste uurtjes sportief ingevuld. Dat was meteen al een speciale ervaring, want ik heb nog nooit in een kroeg gestaan waar ik 2 uur lang alleen maar Marillion hoorde.

Toen de rij geen rij meer was moest er toch maar eens worden ingecheckt, ingekwartierd, gegeten om vervolgens hopla naar ’t ‘purpose-built pavilion’ (een fancy naam voor een tent) te wandelen. Groot genoeg voor 3000 mensen en goed voorzien van barren en videoschermen. This Strange Engine denderde over ons heen, voorafgegaan door 5 nieuwe nummers van het aanstaande album Somewhere Else. Het publiek barstte los in een minutenlange ovatie na Rothery’s solo in TSE. Geweldige avond.

Setlist:
The other half
Last century for man
Thank you, whoever you are
Most toys
The wound

Man of a 1000 faces
One fine day
80 days
Estonia
Memory of water
An accidental man
Hope for the future
This strange engine

Most toys
The other half

De uurtjes erna werden in de Adventury Factory stukgeslagen, voornamelijk met het bezien van mannen van bedenkelijke leeftlijd die zich rsi van het luchtgitaarspelen op de hals haalden…

Dag 2 werd ingeluid met een brunch op een zonovergoten terras in Renesse. In het t-shirt op 3 februari een lichtjes verbrand gezicht oplopen, het moet niet gekker worden. De rest van de dag werd bijzonder sportief ingekleed met een potje tennis, wederom poolen, alles in de aanloop naar het concert van covers & rarities. Waarschijnlijk het meest bizarre Marillionconcert in de geschiedenis, want wie mij tevoren had gezegd ooit nog eens een Britney Spears-songs vertolkt te horen worden door Steve H. cs die had ik persoonlijk naar de dichtsbijzijnde psychiater begeleid. Gooi er tevens een REM-, een Crowded House- en een Keanenummer in en je hebt een krankzinnige show die ook nog eens een passende sluiter kreeg in Focus’ Hocus Pocus. Oh ja, Steve Hogarth als drag queen die Money Money van Abba doet ? Welja joh, wat kan ons het schelen. Maison de folie, om Jan maar even te citeren.

Setlist:

The release
Accidents wil happen (Elvis Costello)
Deserve (gezongen door ene Ulf)
Six months in a leaky boat (Split enz)
Holloway girl
I will walk on water
You don’t need anyone
Number one
She goes on (Crowded House)
Sympathy (gezongen door ene Liz)
Bedshaped (Keane)
These chains
The bell in the sea
Built in bastard radar
Goodmorning (The Beatles)
Toxic (Britney Spears)
The King Is Half Undressed (Jellyfish)
Blackberry way (Move)
How can it hurt

Everybody hurts (REM)
Money, money, money (ABBA)

Hocus Pocus (Focus)

De afterparty vond wederom plaats in de Adventure Factory. In eerste instantie ‘vol’ maar een niet al te onopvallende deur drie meter links van de hoofdingang verschafte ons wonderwel gewoon toegang. The Fabulous Wannabeatles! 4 Nederlandse snotneuzen die het Beatlesrepertoire tot in de perfectie proberen na te spelen. Compleet met gelijkende costuums en dito instrumenten. ‘The next sonk will be sung by George’. Kostelijk. Kleine tegenvaller was dat we de Fab Four de dag erna in het golfslagbad zagen drijven. Over anticlimax gesproken. Jan voerde en passant nog een even weergaloze als absurde stoelenact op en liet een verwonderd publiek van een man of 20 verbouwereerd achter. Kostelijk. Het werd laat vroeg.

Dag 3? Ach, je slaapt wat uit, je zwemt wat, je drinkt een cola light (yeah, rockin’!) en schuift een bittergarnituurtje naar binnen. Relaxed op weg naar het derde en laatste concert. ‘Favoriete nummers van de heren zelf’ was het motto van deze avond. Ik hoef u niet te laten raden wat dat opleverde. Een van de beste concerten van de heren in de geschiedenis, zo mag ik geloven uit de reacties van heel heel veel mensen. Technisch gezien ging er nogal wat mis, maar who cares. Wat een avond. Qua atmosfeer was het werkelijk fenomenaal. Blind curve, Warm wet circles, Invisible Man, Splintering Heart. Ik keek eens om me heen en zag talloze mensen huilen. Ik kon het tijdens Warm wet circles nog juist droog houden, maar het werd wel aardig vochtig kan ik u stiekem vertellen. Volwassen kerels die met tranen achter de bril naar wat muziek staan te luisteren, het moet niet gekker worden. Het is ook niet eens fatsoenlijk uit te leggen. Afsluiter werd wederom Hocus Pocus, het feestnummer van Focus, een Nederlands bandje van weleer (Jan Akkerman, Thijs van Leer, dat soort materiaal). Dak eraf.

Setlist:

Splintering Heart
Hotel hobbies
Warm wet circles
That time of the night
You’re gone
Fantastic place
Afraid of sunlight
Lords of the backstage
Blind curve
Between you and me
Neverland
The great escape
King

The invisible man
The space

Hocus Pocus (Focus)

De rest van het weekend hebben we ons voornamelijk vermaakt met het kijken naar meer dan 3000 wereldburgers met allemaal dezelfde passie. Een hele rare gewaarwording. Niet alleen maar dikkige midlife mannen overigens; er waren veel dames en zelfs hordes koters naar deze uithoek afgereisd. Het beeld van de nerdy progrockliefhebbert doet al jaren geen recht meer aan het gemeleerde Marillionpubliek. Van Frans Polynesié kwamen ze, van de Reunion eilanden. Van Hong Kong. Van Nieuw Zeeland. Wagonladingen met geld hebben ze moeten spenderen om ‘ons’ bandje te kunnen zien in een heel bijzondere setting. Want de gemoedelijkheid van Port Zélande, de geweldige staff en dito organisatie zijn niet onopgemerkt gebleven. Op het officiéle forum wordt alles en iedereen die ook maar iets organisatorisch had bij te dragen tijdens het weekeinde bedolven onder de dikste complimenten. Zelfs de medewerkers van Center Parcs waren lyrisch over ‘wij fantastische mensen’. Ja ik verzin het niet zelf hoor, ik heb het van horen zeggen!

é Monica Guerra Leiria

Foto’s ? Ach, ik heb lieden rond zien lopen met apparatuur waar u een half jaar voor moet werken, dus dat heb ik maar overgelaten aan de professionals. Het spul dat u hier voor u ziet is ook niet eens allemaal van mezelf. Er schijnen nog wat andere kiekjes rond te zwerven binnen ons gezelschap, mochten die opduiken dan hoort u dat als eerste. Ik beperk me tot die tijd tot het geven van wat linkjes. Waaronder die van de dame die getooid met warme muts, warme jas, warme handschoenen en een telelens van 25 kilo naast ons kwam staan. Portugees is ze, en ze schiet verdraaid kekke plaatjes. Ze was overigens niet zo lekker die avond, las ik. Niet zo heel raar.

Marillion in Port Zélande… Wat een happening… Och, ik vergeet zomaar de verjaardagskaart van Jan te noemen. In het welkomstpakket, getekend door de 5 heren van Marillion. En dat terwijl ie pas de 6e jarig was. Ik vergeet ook te noemen dat zijn naam op de videowalls voorbij kwam voorafgaand aan het concert van vrijdag. Onder het kopje ‘we have a few guests that are celebrating their birthday this weekend’ kwam onze vrind voorbijgeschoven. Beetje jammer dat hij als potbeheerder cq penningmeester net op dat moment in de rij voor de bonnen stond. Buiten….

Briljantje, Mars en ‘The Duke’; bedankt voor een heerlijk weekend!