Nummertje 43 heeft wel heel erg op zich laten wachten. Tegen alle goede voornemens in lukte het me niet om een nieuw exemplaar van de Verrukkelijkste Vijftien in elkaar te steken. Dat hoefde ook eigenlijk niet, want ik had Marillion’s Marbles natuurlijk op plek 1 t/m 15 kunnen zetten. Maar d’r is ook nog andere mooie muziek. Dus vanaf vandaag hopelijk weer iets frequenter mijn Verrukkelijkste Vijftien

heipalen
fundering storten
buitenmuur metselen
binnenmuur en dak over het huis takelen met een meer dan kekke hoogwerkert
electra en zo
verwarming en zo
dekvloer storten
opleveren

Het lumineuze idee om Marillion’s Europese ‘leg’ van de Marbles World Tour te gaan uitzwaaien in Londen bleek een schot in de roos. In drie kwartier vlieg je van Eindhoven naar Stansted om vervolgens in nog eens drie kwartier te treinen naar Liverpool Street Station in hartje Londen. Samen met Briljantje overigens, dat moge duidelijk zijn. Een net hotel aan de rand van Soho vormde de basis van waaruit we uitwoeien over het Londense plaatje L. Overdag de onnozele toerist uithangend door ons gewapend met digisjaak in een open dubbeldekkert te laten rondrijden, ’s avonds genietend met een grote G van vertrouwd vermaeck door de mannen van Marillion. Da’s nog eens een programma, mind you.

Dat ‘r meer rare Hollanders waren die de oversteek waagden bleek al op Eindhoven Airport (wat overigens een belachelijk over-the-top naam is voor een kneuterig vliegveld) waar we de eerste Marillionshirts gewaar werden. In de rij voor de Astoria zagen we nog wat l(i)eden van The Web Holland die zich in een bus hadden gehesen om vervolgens 21 uur onderweg te zijn… Dan doet u mij maar de Boeing 737 van Ryanair, me dunkt.

Op de zaterdagavond stond ons een memorabel optreden te wachten. Voornamelijk vanwege het absurde aanvangstijdstip: 19:20 !!! Om half elf stond namelijk de Gay Night op het programma (tja, het blijft randje Soho natuurlijk) en Marillion wilde schijnbaar kost wat kost voorkomen daar onderdeel van te worden 🙂 H. was bijzonder goed geluimd, de Boom Boom Boys namen het concert op voor een live DVD en de sfeer in de Astoria was adembenemend. Een prachtig concert. Dat alleen nog kon worden overtroffen door de zondagavond. En zo geschiedde. Met Estonia, King, Afraind of Sunlight en The Great Escape werd het een legendarisch avondje verzorgd door een uitgelaten Marillion..

Foto’s van London en het Marillionconcert van de zondagavond

Setlist zaterdag 10 juli:
The Invisible Man
Marbles I
You’re Gone
Angelina
Marbles II
Don’t Hurt Yourself
Fantastic Place
Marbles III
The Damage
Marbles IV
Neverland

This is the 21st Century
Quartz
Bridge
Living with the Big Lie
The Party
Between You and Me
Uninvited Guest
Cover My Eyes
Easter

Setlist zondag 11 juli:
The Invisible Man
Marbles I
You’re Gone
Angelina
Marbles II
Don’t Hurt Yourself
Fantastic Place
Marbles III
The Damage
Marbles IV
Neverland

Estonia
Afraid of Sunlight
Bridge
Living with the Big Lie
The Party
The Great Escape
Between You and Me

King
Uninvited Guest
Cover My Eyes

Conclusie: de opwelling in januari kan worden gekoesterd. 3 dagen Londen zien, gedrapeerd rondom 2 Marillionconcerten, is voor herhaling vatbaar. Oorspronkelijk zouden deze 2 optredens de allerlaatste zijn, tot bleek dat er alsnog een Amerikaanse ‘leg’ aan de tour werd geknoopt. En een hele kleine Europese. Want vanavond bereikte me het nieuws dat er een weer een xtra avondje Vredenburg staat te gebeuren. Naast 16 september mogen we nu ook de 17e naar Utrecht. Het kan echt niet meer op dit jaar. Wellicht is Utrecht ook leuk genoeg om 3 dagen te verblijven ???

Wat krijg je als je vijf en een half duizend grijzende dertigers confronteert met de Moederband der Gitaarrammelaars ? Welnu: een heerlijk avondje nostalgie ! Oftewel de Pixies in de Heineken Music Hall. De belichaming van de mythe kreeg gestalte in Amsterdam Zuidoost. De importantie van de band die indertijd (1986-1992) niet altijd begrepen werd is in de 12 jaar podiumafwezigheid tot legendarische proporties gegroeid. En terecht. Alle hedendaagse gitaargroepjes zijn stuk voor stuk schatplichtig aan de Pixies en geven dat ook volmondig toe. Zonder Pixies geen White Stripes, geen Strokes, zelfs geen GEM. En als ik zeg dat zelfs Henk (ja Ernst, zo heet ie inderdaad, de neef van Grad) Damen iets met de Pixies heeft dan zit ik er niet eens gek ver naast. Maar da’s voor intimi.
En als zelfs David Bowie je nummers gaat coveren dan heb je het toch wel aardig ver geschopt. Dat de Pixies Frank Rijkaard tot hun fans mogen rekenen (ik heb ‘m gisteren overigens niet gezien) is dan even geheel terzijde.

In krap anderhalf uur sneltreinden Black Francis cs zich door hun prachtige oevre, zonder al teveel woorden vuil te maken. De Pixies-expres denderde door de bierhal op een manier die ik nog lang zal heugen. Met het volume snoeihard was er geen ontkomen meer aan. Netjes geposteerd in het midden van de zaal op aantrekkelijke afstand van het podium werd er door ondergetekende zelfs enthousiast heen en weer gesprongen. Dat was lang geleden, kan ik u vertellen. Gouge away (da’s meteen mijn alltime favoriete Pixiestrack, een leuke binnenkomer mind you) startte met wat gitaarmalheur maar dat hadden we bij het voorprogramma Snow Patrol in de overtreffende trap al meegemaakt dus dat viel wel mee. Over datzelfde Snow Patrol wordt schijnbaar overal bijzonder hyperig gedaan, iets wat ik me best kan indenken omdat het niet onaardig klonk. Ondanks het feit dat de HMH speciaal voor concerten is gebouwd valt het geluid enorm in het niet vergeleken met 013. En die is ook specifiek voor popconcerten uit de grond gestampt. Typisch geval van jammer maar helaas.

Het publiek ging lekker tekeer en alle nummers werden bijzonder enthousiast meegebruld. Af en toe viel dat niet mee, met name Crackity Jones werd in een dermate hoog tempo gespeeld dat het een wonder was dat Kim heur bassnaren nog netjes in de maat kon beroeren. Het voert te ver om 1 hoogtepunt te noemen, het hele concert was een feest der herkenning. Vermeldenswaardig was de mijn-gitaar-speelt-helemaal-zelf act van monheer Santiago tijdens Vamos. Tevens het meest opwindende dat er op het podium gebeurde. Maar voor een spannende podiumact gaan we wel naar Britney Spears, toch ? Dat we na afloop dampend en wel de grote makke van de HMH blootlegden mocht de pret niet drukken. En met die makke bedoel ik de belabberde wijze waarop de mensenmassa langs en door elkaar worden geleid op weg naar aftershow-vertier of desnoods op weg naar huis. Wij waren op onze beurt op zoek naar de Postbanklounge waar Bettie Serveert een extragratis performance gaf. Van de mersjandiese naar die lounge moet je een trapje op. Dat ging dus niet door. Daar stonden in enen een handjevol breedgeschouderde onbenullen aandachtig naar hun ‘oortjes’ te luisteren. We mochten niet naar boven. Niemand mocht naar boven. Waarom is ons tot op de dag van vandaag niet duidelijk. Raar. D’r kwamen heel, heel veel mensen naar beneden. Maar naar boven ho maar. Bijzonder kek van de HMH dat ze dan juist de garderobe op de bovenverdieping hebben aangelegd. Daar kon dus niemand naar toe. Tossers. Maar goed: wij hadden geen jas dus waar maak ik me nu nog druk over. Wide Eyed Fool van Bettie hoorde ik nog wel, wachtend voor de trap, net voordat we besloten naar huis te gaan. En da’s een best nummer. Een passend slot van een heuglijke avond. Zongen de Dandy Warhols niet vrolijk ‘Cool as Kim Deal’ ? Wel, ze is nog steeds cool. 20 kilo zwaarder, maar cool as hell !

Setlist:

Gouge away
Debaser
Dead
Crackity Jones
Isla de Encanta
Is she weird ?
Monkey gone to heaven
Wave
Where is my mind
The Holiday song
Nimrod’s son
Vamos
Here comes your man
I bleed
U-mass
Bone Machine
Velouria
River
Broken face
Tame
Caribou

Hey
Gigantic

Volkomen plotseling was daar ineens ‘In Between Evolution’, de nieuwe plaat van The Tragically Hip. Dankzij Jan extra-rechtstreeks in laten vliegen vanuit Canada. Dat ie inmiddels ook hier bij de Platenboer ligt mag de pret niet drukken. Het bandje mag mij al sinds 1989 een grote fan noemen, dankzij Jan Douwe Kroeske. Maar daarover zoekt u maar eens lekker op uw gemak in oude postjes op deze site.

IBE gaat terug naar vroeger, terug naar die tijd. Meer recht toe recht aan, meer dampende rock a la ‘Up to here’. Heerlijk. Niet voor niks een van de beste bands uit de historie. Ik had graag weer 2 van die prachtige avondjes Paradiso, komend najaar wellicht ?